AGS-17 Płamja (Płomień) – radziecki granatnik automatyczny skonstruowany na przełomie lat 60. i 70. XX wieku.
Prace nad granatnikiem z dużym prawdopodobieństwem rozpoczęto pod wpływem amerykańskich granatników maszynowych Mk. 18 i Mk. 19, wykorzystywanych przez amerykańskie siły zbrojne podczas wojny w Wietnamie. Produkcję seryjną AGS-17 rozpoczęto w 1971r, jest to jeden z pierwszych granatników maszynowych produkowanych seryjnie. AGS-17 znalazł się na uzbrojeniu Armii Radzieckiej, a później armii państw powstałych po rozpadzie ZSRR. Poza tym był używany przez niektóre armie Układu Warszawskiego, a w ChRL jest produkowany na licencji. W latach 90. XX wieku opracowano lżejszy granatnik AGS-30 zasilany tym samym rodzajem amunicji.
Opis konstrukcji
Granatnik działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Broń strzela z zamka zamkniętego, co oznacza również że nie wykorzystano w nim zasady wyrzutu, umożliwiającej zmniejszenie masy zamka (aby zastosować odrzut zamka swobodnego z wyrzutem, broń musi strzelać z zamka otwartego). Tym samym AGS-17 różni się od wielu innych granatników maszynowych, gdzie bardzo często stosowanym rozwiązaniem jest odrzut zamka swobodnego z wyrzutem oraz konieczne przy takim rozwiązaniu strzelanie z zamka otwartego. Aby zmniejszyć szybkostrzelność teoretyczną AGS-17 oraz osłabić uderzenie zamka w tylną ściankę komory zamkowej, zastosowano hydrauliczny zderzak umieszczony w zamku. Okno wyrzutowe łusek znajduje się na dolnej powierzchni komory zamkowej. Mechanizm spustowy spustowy umożliwia strzelanie z małą (100 strzałów na minutę) oraz dużą (400 strzałów na minutę) szybkostrzelnością teoretyczną.
Granatnik zasilany jest nabojem 30x29B mm z pociskiem odłamkowym WOG-17 lub odłamkowo burzącym WOG-30. Zasilanie prawostronne odbywa się z metalowej taśmy ciągłej na 29 naboi o ogniwkach zamkniętych. Granatnik posiada donośnik przesuwakowy oraz charakteryzuje się dosyłaniem pośrednim. Po prawej stronie komory zamkowej znajduje się stalowa bębnowa skrzynka amunicyjna mieszcząca taśmę na 29 naboi, prawą stronę skrzynki można odchylić aby załadować taśmę amunicyjną bez odłączania skrzynki amunicyjnej od broni. Ładowanie granatnika odbywa się poprzez odchylenie pokrywy donośnika. Zastosowano niewymienną, chłodzoną powietrzem, poprzecznie żebrowaną na krótkim odcinku lufę. Po lewej oraz prawej stronie tylnej części komory zamkowej umieszczono dwa poziome chwyty. Na tylnej powierzchni komory zamkowej, pomiędzy chwytami, znajduje się spust. Broń umieszczono na podstawie trójnożnej SAG-17 (6T8) o regulowanej wysokości. Na górnej powierzchni pokrywy komory zamkowej znajduje się tabela balistyczna. Po lewej stronie komory zamkowej przymocowano celownik optyczny PAG-17 o powiększeniu 2,7x.
AGS-17A (A od Awiaconnyj) to wprowadzona do uzbrojenia we wczesnych latach 70. wersja wyposażona w umieszczony na lufie płaszcz wykonany ze stopu aluminium oraz elektrospust. AGS-17A montowany był w otwartych drzwiach śmigłowca transportowego Mi-8 oraz w zasobniku GUW mocowanym pod skrzydłami śmigłowca szturmowego Mi-24. Granatnik występuje również w wersji AGS-17M stanowiącej uzbrojenie wieży okrętowej BP-30.
| Państwo | ZSRR |
| Rodzaj | granatnik automatyczny |
| Historia | |
| Prototypy | 1969-1971 |
| Produkcja | 1971 – do chwili obecnej |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 30 mm |
| Nabój | 30 × 29 mm B |
| Taśma nabojowa | ciągła, 29 nab. |
| Wymiary | |
| Długość | 840 mm |
| Długość lufy | 290 mm |
| Masa | |
| broni | 35 kg |
| karabinu właściwego | 18 kg |
| podstawy | 12 kg |
| wyposażenia dodatkowego | 1 kg (PAG-17) 14,5 kg (skrzynka z 29 nab.) |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | 185 m/s |
| Szybkostrzelność teoretyczna | 50-100 lub 350-440 strz./min |
| Szybkostrzelność praktyczna | 65 strz/min |
| Zasięg maks. | 1700 m |
| Zasięg skuteczny | 1200 m |
Rysunki, przekroje:
Strzelanie z AGS-17
Zdjęcia archiwalne:
Fot. Vitaly Kuzmin:
