RPK-2 Wjuga (ros. РПК-2 «Вьюга», rakieta 81P, NATO: SS–N–15 Starfish) – odpalany nawodnie lub z okrętów podwodnych radziecki rakietowy pocisk przeciwpodwodny z głowicą w postaci klasycznej bomby głębinowej, lekkiej torpedy przeciwpodwodnej (rakietotorpeda) bądź ładunku termojądrowego.
System opracowany był przez biuro OKB-9 ze Swierdłowska pod kierownictwem F. Pietrowa i N. Kostrulina. Przyjęty formalnie na uzbrojenie 4 sierpnia 1969 roku. Rakieta nosiła oznaczenie 81R i była odpalana z wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm z głębokości do 50–60 m. Mogła służyć także do atakowania celów naziemnych.
Pocisk podobny do amerykańskiego UUM-44A SUBROC, wystrzeliwany z pozycji podwodnej – po wynurzeniu ponad powierzchnię, rozpędzany za pomocą silnika rakietowego na dystansie około 10–40 km (według oficjalnych źródeł amerykańskich 45–50 km), po czym w rejonie celu uwalniany jest ładunek pocisku, który swobodnie opadając po trajektorii balistycznej, zanurza się przed detonacją w wodzie.
Nośniki
- Okręty podwodne projektu 705
- Okręty podwodne projektu 671
- Okręty podwodne projektu 671PT
- Okręty podwodne projektu 671РТМ(K)
- Okręty podwodne projektu 971
- Okręty podwodne projektu 661
Oraz nawodne okręty projektu 1164 Slava (NATO: Atlant), krążowniki rakietowe projektu 1144 Orłan (NATO: Kirov), fregaty rakietowe projektu 11540 Jastrieb (NATO: Neustrashimy) oraz projektu 1155 Fregat (NATO: Udaloy).
| Państwo | Związek Radziecki |
|---|---|
| Rodzaj | głębina wodna – głębina wodna |
| Przeznaczenie | przeciwpodwodna |
| Średnica | 533 mm |
| Zasięg | 40 km |
| Typ głowicy | atomowa |
| Użytkownicy | |
| ZSRR | |
Wyrzutnie rakietotorped RPK-2 na okręcie Admirał Winogradow:
