Przeciwpancerny zestaw rakietowy SPIKE-LR

Wyrzutnia przeciwpancernego pocisku kierowanego Spike-LR (z makietą treningową wyrzutni)

Koziegłowy, Święto Wojska Polskiego, 15. 08. 2021 roku

Przeciwpancerny pocisk kierowany systemu Spike jest zaliczany do broni precyzyjnego rażenia przeciwpancerny pocisk rakietowy opracowany przez Rafael Advanced Defense Systems. W 2004 roku system Spike wygrał przetarg na uzbrojenie dla Wojska Polskiego. Jego produkcję licencyjną z wykorzystaniem podzespołów polskich i izraelskich uruchomiono w zakładach Bumar Amunicja w Skarżysku-Kamiennej. Użycie tego pocisku w polskiej armii planowane jest na najbliższe 25-30 lat. Cena jednego pocisku to około 100 tysięcy dolarów.

Historia konstrukcji

Izraelskie ośrodki badawcze i firmy przemysłu zbrojeniowego od lat 80.-tych prowadziły prace nad modernizacją produkowanych w innych państwach, głównie w Stanach Zjednoczonych, przeciwpancernych pocisków kierowanych znajdujących się na uzbrojeniu sił zbrojnych Izraela. Nie zaniedbywano jednak także własnych konstrukcji. Doprowadziły one do skonstruowania i uruchomienia produkcji przeciwpancernych pocisków kierowanych, z kilkoma odmianami układów naprowadzania i głowic bojowych. Końcowym wynikiem tego etapu rozwoju przeciwpancernych pocisków kierowanych jest rodzina pocisków NT-G, NT-S i NT-Dopracowana przez firmę Rafael Armament Development Authority. Są to pociski trzeciej generacji o oryginalnych rozwiązaniach wykorzystujących najnowsze technologie i spełniające wymagania współczesnego pola walki stawiane dla tej klasy broni. Przy konstruowaniu pocisków przyjęto zasadę wykorzystania identycznych zespołów lub zespołów których rozwiązania oparto na takich samych zasadach działania. Szeroko zastosowano we wszystkich pociskach jednakowe materiały i półfabrykaty, co znacząco obniża koszty produkcji i serwisu. Daleko posunięta unifikacja powoduje, że również użytkownicy mają ułatwione szkolenie obsługi i organizację procesów logistycznych.

Zasadnicze różnice między pociskami NT-G a NT-S i NT-D występują w ich układach kierowania, a tym samym w sposobie naprowadzania pocisku na cel. Podstawową głowicą stosowaną we wszystkich typach pocisków jest głowica samonaprowadzająca z detektorem termowizyjnym, chłodzonym ciekłym azotem: kamera I2R. Pociski wyposażone w te głowice określano jako pociski dzienno-nocne. W pociskach są także stosowane głowice samonaprowadzające wyposażone w głowicę telewizyjną, dzienną: CCD. W pociskach NT-S i NT-D układ kierowania umożliwia, dzięki wprowadzeniu światłowodowej linii przesyłowej, obserwowanie celu przez operatora od momentu włączenia kamery głowicy do uderzenia pocisku w cel oraz ingerowanie na jego tor lotu oraz punkt celowania- metodą wystrzel-obserwuj-koryguj. Głowice dzienno-nocne zapewniają naprowadzanie pocisku na cel w nocy i w warunkach ograniczonej widoczności.

Dostawa przeciwpancernych pocisków kierowanych Spike-LR dla Estonii

Pociski NT-G są stosowane w zestawach przenośnych lub przewoźnych przeznaczonych do walki z czołgami i innymi celami opancerzonymi oraz ze śmigłowcami. Zestawy te są przeznaczone jako uzbrojenie pododdziałów piechoty i sił szybkiego reagowania. W skład zestawu wchodzą: pocisk NT-G, pojemnik transportowo-startowy, optyczno-termalne urządzenia celownicze, zespół kierowania i startu oraz trójnóg. Odpalenia pocisków można dokonywać z ramienia operatora lub wykorzystując wyrzutnię ustawioną na trójnogu. W pocisku NT-G w pełni realizowana jest zasada odpal i zapomnij. Natychmiast po starcie pocisku i zdjęciu pustego pojemnika można do urządzenia odpalającego podłączyć kolejny.

Pociski NT-S od NT-G różnią się zasięgiem lotu, masą, parametrami silników startowego i marszowego, a układ kierowania NT-S został uzupełniony światłowodową linią przesyłania sygnałów. Dzięki temu strzelanie może być realizowane według zasad: odpal i zapomnij, odpal i steruj, jak i odpal-obserwuj-koryguj, z ingerencją operatora na lot rakiety. Pozwala to na poprawienie celności pocisku, a nawet na zmianę celu. Odpowiednio do rozszerzonych możliwości pocisku wprowadzono zmiany w jego blokach elektronicznych i elementach wykonawczych układu kierowania oraz zestawie wyrzutni. Korygowanie toru lotu jest realizowane podobnie jak w naprowadzaniu półautomatycznym pocisków II generacji: zmianą położenia znaków celowniczych na celu.

Zestaw NT-D został skonstruowany jako główne uzbrojenie śmigłowców przeznaczonych do walki z celami opancerzonymi, wozami bojowymi, śmigłowcami i innymi o dużym znaczeniu taktycznym, na odległościach do 6000 m. W skład zestawu przeciwpancernego wchodzą: dwie wyrzutnie – każda z czterema pociskami NT-D (w odmianie dzienno-nocnej lub dziennej), układ schładzania detektorów głowic pocisków dzienno-nocnych, układy obserwacyjno-celownicze z kanałami optycznym, telewizyjnym i termowizyjnym, wyposażenie kontroli, odpalania i kierowania pociskami oraz źródła zasilania. Układ obserwacyjno-celowniczy zestawu śmigłowcowego pocisków NT-D umożliwia wykrycie, śledzenie, uchwycenie celu przez układ samonaprowadzania i naprowadzenie głowicy pocisku na wybrany cel. Ponadto operator ma możliwość obserwowania pola walki i celu na ekranie monitora oraz wprowadzanie korekty punktu celowania w czasie lotu rakiety.

Sposób strzelania odpal i zapomnij jest stosowany przy odpalaniu pocisków w strefie dużego zagrożenia ze strony środków obrony przeciwlotniczej, do celów poruszających się z niewielką prędkością i znajdujących się na odległościach do 3000 m. Śmigłowiec uzyskuje wtedy możliwość natychmiastowej zmiany pozycji, co pozwala pilotowi skryć się za zasłony terenowe przed ogniem przeciwnika. Równocześnie załoga śmigłowca może zająć pozycję do kolejnego ataku. Metoda odpal-obserwuj-koryguj jest stosowana w następujących przypadkach: do celów znajdujących się na dużych odległościach (ponad 4000 m), do celów za zasłonami terenowymi o których operator otrzymał informację z systemu rozpoznania, gdy zachodzi potrzeba obserwacji pola walki na kierunku lotu rakiety do celu, w warunkach dużego zagrożenia ogniem środków obrony przeciwlotniczej. Rakieta NT-D posiada możliwość omijania celów pozornych (zapewne na podstawie analizy ich obrazu termicznego). Operator ma możliwość wyboru programu lotu: wznoszący, dający możliwość skutecznego rażenia celów przez atak z góry lub płaski, zwiększający skuteczność ataku celów na małych odległościach.

Spike-LR używany przez żołnierzy Duńskich

W 2007 roku prawa do produkcji przeciwpancernych pocisków kierowanych „Spike” posiadały zakłady w Izraelu, Niemczech (DBD/RDE), Włoszech (MBDA/OTOMELARA), Hiszpanii (GDSBS), Holandii (THALES), Singapurze (SMART) i Finlandii (INSTA).

W 2010 roku zakłady Rafael ujawnił istnienie nowej wersji przeciwpancernego pocisku kierowanego „Spike”, określanego mianem „Spike NLOS”. Charakteryzuje się on ponad trzykrotnie większym zasięgiem wynoszącym do 25 000 m i możliwością odpalania z platform lądowych, morskich i powietrznych. Do naprowadzania wykorzystywane będą standardowe głowic e optyczne CCD/IR oraz czujniki odbitej wiązki lasera. Zwiększony zasięg osiągnięto głównie dzięki powiększeniu jednostki napędowej. Pocisk będzie miał masę 70 kg.

6. Batalion Powietrznodesantowy – 15.08.2021 (Święto Wojska Polskiego)

Autor – zdjęcia: Dawid Kalka

Koziegłowy, Polska

Opis konstrukcji

Rakietowy pocisk przeciwpancerny typu „Spike-LR” przechowywany jest na stałe w jednorazowej tubie-wyrzutni, z osłonami na jej krańcach. Głowica naprowadzająca pocisku „Spike-LR” wyposażona jest w urządzenia obserwacji dzienno-nocnej (CCD/IIR), dzięki czemu zestawu można używać w różnych warunkach pogodowych w dzień i w nocy. Celownik optyczny zestawu umożliwia obserwację celów w odległości do 6500 m, a ich identyfikacja następuje w odległości od 3000 m. Celownik termalny pozwala zauważyć obiekt oddalony do 8000 m, zaś jego identyfikacja jest możliwa od 2000 m.

W służbie niemieckiej Bundeswehry

Układ aerodynamiczny z rozkładanymi stabilizatorami i lotkami, wysuwanymi po wystrzeleniu, sterującymi z napędem elektrycznym zasilanym z baterii pokładowych, sygnały sterujące do napędu sterów są przekazywane z układu kierowania. Układy kierowania składają się z głowicy z zespołem detektorów, żyroskopu i bloku elektroniki. W pociskach NT-S i NT-D układy kierowania są uzupełnione światłowodową linią przesyłową.

Zastosowana głowica bojowa: dwustopniowa, kumulacyjna o przebijalności ok. 1000 mm pancerza stalowego (RHA) osłoniętego pancerzem reaktywnym, przebijalności w wersji „Spike-LR”: ponad 700 mm RHA. Ma działanie sekwencyjne, pocisk może przebić kolejno pancerz reaktywny i właściwy, po czym zdetonować wewnątrz pojazdu. Różnice w budowie ładunków i ich rozmieszczeniu wynikają z wymiarów pocisku i ich parametrów technicznych.

Autor – zdjęcia: Dawid Kalka

Muzeum Techniki Wojskowej GRYF
ul. ppłk. Ryszarda Lubowiedzkiego 2
84-242 Dąbrówka

Układ napędowy: składa się z silnika startowego i marszowego. W każdym z pocisków silniki różnią się od siebie wielkością ładunku stałego paliwa rakietowego, rozmiarami, czasem pracy i siłą ciągu odpowiednio do masy pocisków i ich zasięgu. Początkowo pocisk napędzany jest silnikiem startowym, a po oddaleniu się od operatora włącza się główny silnik marszowy, pracujący aż do uderzenia w cel.

Użytkownicy:

  • Hiszpania: przeciwpancerne pociski rakietowe „Spike-ER” stanowią uzbrojenie śmigłowców szturmowych Eurocopter „Tiger” HAD. Hiszpanie planowali ponadto zakup 2600 pocisków „Spike-ER” dla swoich wojsk lądowych.

  • Izrael: armia izraelska używała bojowo pocisków „Spike” w czasie wojny w Libanie.

  • Niemcy: w 2009 roku wydano zgodę na zakup 311 pocisków „Spike-LR” (nazywanych lokalnie „EuroSpike LR”) z opcją na 1160 następnych. Za ich dostarczenie odpowiada konsorcjum EuroSpike GmbH, tworzone przez Diehl BGT Defence (DBD), Rheinmetall Defence Electronics i Rafael Armament Development Authority Ltd. Oprócz wyrzutni przenośnych, stanowią też uzbrojenie bojowych wozów piechoty Puma oraz zmodernizowanych wariantów bojowych wozów piechoty Marder.

  • Peru: w 2009 roku podpisano kontrakt na dostawę 244 przeciwpancernych pocisków kierowanych „Spike”.

  • Włochy: w 2006 roku zamówiono 21 wyrzutni „Spike-LR” i 32 ”Spike-MR” wraz z 165 pociskami dla sił specjalnych oraz do testów. Wyrzutnie ”Spike-LR” były wykorzystywane przez włoski kontyngent w Afganistanie. W 2009 roku podpisano z firmą Rafael kontrakt na dostawę systemów przeciwpancernych „Spike-LR”. Wojska lądowe otrzymają 64 wyrzutnie przenośne, 20 zestawów dla bojowych wozów piechoty Dardo i 870 pocisków „Spike-LR”. Dalszych 6 wyrzutni i 120 pocisków trafi na wyposażenie włoskiej piechoty morskiej. Kontrakt miał zostać zrealizowany do końca 2013 roku.

Wątek polski

W październiku 1994 roku polskiej delegacji Ministerstwa Obrony Narodowej w Izraelu pokazano próbne odpalenie przeciwpancernego pocisku kierowanego NT-D. W lutym 1995 roku Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia w tajemnicy testował głowice śledzące rakiet NT-D.

Pocisk rakietowy NT-D został zgłoszony do konkursu na przeciwpancerny pocisk rakietowy dla polskiej armii. Ze względu na przyspieszenie terminu składania ofert na pocisk rakietowy, do dnia 10 grudnia 1995 roku wpłynęła tylko jedna oferta: właśnie izraelska, na pocisk rakietowy typu NT-D. Francuzi z Euromissile HOT-3 i Amerykanie z Rockwell „Hellfire-2” nie byli w stanie na czas dopełnić wymogów proceduralnych i ich oferty nie były ostatecznie rozpatrywane. NT-D została zwycięzcą, gdyż tak naprawdę nie miał konkurentów. W dniu 13 października 1997 roku została podpisana umowa dotycząca uzbrojenia polskiego śmigłowca wielozadaniowego PZL W-3 „Huzar” w pociski rakietowe NT-D i systemy elektroniczne produkcji izraelskiej. W 1998 roku Izrael zaproponował utworzenie joint-venture z zakładami MESKO pod nazwą Krajowe Centrum Techniki Rakietowej, produkującego rakiety przeciwpancerne NT-D, a także przeciwlotnicze „Barak” i powietrze-ziemia „Popeye”, dla ewentualnych odbiorców w całej Europie. W dniu 08. 12. 1998 roku rząd Rzeczypospolitej Polskiej zadecydował że umowa nie zostanie notyfikowana i tym samym stała się nieważna.

Proces badań technicznych polscy specjaliści (m.in. z Wojskowej Akademii Technicznej, Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia, Szefostwa Wojsk Rakietowych i Artylerii Dowództwa Wojsk Lądowych) rozpoczęli tuż po ogłoszeniu decyzji komisji i realizowali je w Izraelu oraz w ośrodkach polskich. Próby poligonowe pocisków odbywały się w Ośrodku Badań Dynamicznych WITU na poligonie Drawsko Pomorskie w listopadzie 2002 roku, zaś właściwe strzelania odbyły się w dniach 25 i 26 listoapda 2002 roku. Ich wynik był pozytywny i wykazały one wysoką skuteczność Spike’a w zróżnicowanych warunkach, także w nocy.

Autor – zdjęcia: Dawid Kalka

Czechy, Ostrava, Dny NATO 2023 rok

Dnia 29. 12. 2003 roku zawarto umowę pomiędzy Ministerstwem Obrony Narodowej, a Zakładami Metalowymi MESKO S.A. i Bumar Sp. z o. o. (polskimi partnerami izraelskiego koncernu Rafael Armament Development Authority). W ramach umowy Wojsko Polskie w latach 2004-2013 powinno otrzymać 264 przenośne wyrzutnie oraz 2675 przeciwpancernych pocisków kierowanych „Spike-LR Dual”. Pakiet kompensacyjny przewidywał m.in. częściową polonizację produkcji przeciwpancernych pocisków kierowanych ZSpike” w ZM MESKO S.A. Realizacja kontraktu rozpoczęła się latem 2004 r., kiedy dostarczono dwa pierwsze zestawy wraz z 20 pociskami „Spike” oraz dwa urządzenia treningowe, tj. polowe urządzenie treningowe ODT oraz stacjonarne urządzenie treningowe IDT. Pierwsze realne użycie przeciwpancernych pocisków kierowanych „Spike” przez polskiego operatora miało miejsce dnia 21 lutego 2005 roku na poligonie koło Torunia.

Po zakończeniu negocjacji dotyczących finansowej strony przedsięwzięcia, offsetu oraz transferu technologii dla polskich firm, dnia 29. 12. 2003 roku zostały podpisane umowy między MON a PHZ Bumar/ZM Mesko S.A. oraz PHZ Bumar/ZM Mesko S.A. a firmą Rafael, normujące kwestie dostaw pocisków dla Wojska Polskiego oraz współpracy przemysłów Polski i Izraela przy ich produkcji.

Pierwszą jednostką Wojska Polskiego, do której trafiły przeciwpancerne pociski kierowane „Spike”, jest 18. Batalion Desantowo-Szturmowy im. kapitana Ignacego Gazurka z Bielska-Białej. Pociski trafiły tam w 2005 roku, kiedy to Wojsko Polskie otrzymało kolejne 24 wyrzutnie i 60 pocisków. Pierwsze odpalenie pocisku przez żołnierzy 18. Batalionu miało miejsce w dniu 08. 12. 2005 roku w czasie ćwiczeń na poligonie Nowa Dęba. Zgodnie z przyjętymi planami nowe przeciwpancerne pociski kierowane powinny w najbliższych latach wejść na wyposażenie także innych jednostek, w tym 16. Batalionu Desantowo-Szturmowego, 25. Brygady Kawalerii Powietrznej czy 17. Brygady Zmechanizowanej. W 2006 roku trwały prace nad różnymi nośnikami zestawów. Podstawowym pozostanie oczywiście zestaw przenoszony ręcznie, jednak trwają prace nad optymalnymi środkami transportu dla operatorów- do ich przewozu wraz z bronią przewidziano np. samochody HMMWV oraz kołowe transportery opancerzone Rosomak.

W marcu 2004 roku dostarczono dokumentację techniczną i rozpoczęły się przygotowania do uruchomienia produkcji pocisków i elementów ich wyrzutni w kraju. W styczniu 2006 roku ZM MESKO S.A. uzyskało tzw. certyfikację częściową nr. 1, zezwalającą na wytwarzanie pocisków w oparciu o zespoły dostarczone przez firmę Rafael, a w czerwcu 2007 roku certyfikację częściową Nr. 2, obejmującą produkcję z wykorzystaniem zespołów wykonanych na miejscu dnia. 03 sierpnia 2007 roku, ZM MESKO S.A. otrzymały końcowy certyfikat kwalifikowany producenta pocisków rakietowych „Spike-LR”. Wytwarzane są: obie bojowe głowice kumulacyjne, silniki: startowy i marszowy, zbiornik ciśnieniowy na ciekły azot chłodzący kamerę termowizyjną oraz rurowy pojemnik transportowo-startowy, a także dokonywana kompletacja całego pocisku i jego testowanie (stanowi to 70% pocisku).

Ćwiczenia Anakonda 2006

W sierpniu 2007 roku firma Rafael zaproponowała dostawę śmigłowcowego wariantu przeciwpancernego pocisku kierowanego „Spike-ER”, znacznie cięższego i dysponującego większym zasięgiem. Zadeklarowano, że w przypadku zainteresowania polskich władz, byłoby możliwe podjęcie w ZM MESKO S.A. produkcji wariantu „Spike-ER”, w ciągu 24 miesięcy od podjęcia decyzji. Wyrażono wstępne zainteresowanie tą propozycją. Wspomniano także o rozważanej koncepcji bezpilotowego aparatu rozpoznawczo-uderzeniowego, wykorzystującego jako środek rażenia pocisk przeciwpancerny „Spike”.

Dwie pierwsze wyrzutnie z zapasem 20 pocisków trafiły z Izraela do Polski w sierpniu 2004 roku. Oficjalnie przekazano pocisk wojsku dnia 20 listopada 2004 roku. W dniu 21 lutego 2005 roku nastąpiło pierwsze ćwiczebne odpalenie. Większa partia wyrzutni – 24 i 60 pocisków – została dostarczona w 2005 roku. Od 2006 roku dostarczano pociski i wyrzutnie zmodyfikowane, umożliwiające strzał bez widoczności celu, i z nowszą kamerą termowizyjną. W tym okresie wdrażano produkcję pocisków w zakładach Mesko, bazujących głównie na importowanych komponentach – pierwsze z nich wypróbowano z sukcesem w 2007 roku. Spike’i otrzymały na początku pododdziały 6. Brygady Powietrznodesantowej, gdzie wyrzutnie przewidziano do transportowania przez pojazdy HMMWV M1045A2. Kolejnymi jednostkami do których sukcesywnie miały trafiać kolejne partie przeciwpancernych pocisków kierowanych „Spike-LR” to: 25. Brygada Kawalerii Powietrznej, 17. Brygada Zmechanizowana, 12. Brygada Zmechanizowana oraz 21. Brygada Strzelców Podhalańskich.

Dostawy dla Wojska Polskiego

W latach 2004-2013 Wojsko Polskie otrzymało 264 przenośne wyrzutnie oraz 2675 rakiet, przewidywanych zarówno dla wyrzutni przenośnych, jak i dla przyszłego wyposażenia w przeciwpancernych pocisków kierowanych 96 kołowych transporterów opancerzonych Rosomak (po dwie wyrzutnie) – według początkowych założeń. Wartość konstraktu to ok. 1,486 mld zł. Po pierwszych dostawach z Izraela, pociski były częściowo produkowane w Polsce. Importowany był m.in. układ naprowadzania i wyrzutnie. Stopień „polonizacji” pocisków „Spike” miał wynieść ok. 20%. Koszt pocisku wynosi ok. 100 tysięcy USD.

9. Brygada Kawalerii Pancernej im. króla Stefana Batorego

Autor – zdjęcia: Dawid Kalka

Kalisz, Polska, XX Zlot militarny

Dwie pierwsze wyrzutnie z zapasem 20 pocisków trafiły z Izraela do Polski w sierpniu 2004 roku. Oficjalnie przekazano pocisk wojsku dnia 20. 11. 2004 roku. W dniu 21. 02. 2005 roku nastąpiło pierwsze ćwiczebne odpalenie. Większa partia wyrzutni – 24 i 60 pocisków – została dostarczona w 2005 roku. Od 2006 roku dostarczano pociski i wyrzutnie zmodyfikowane, umożliwiające strzał bez widoczności celu, i z nowszą kamerą termowizyjną. W tym okresie wdrażano produkcję pocisków w zakładach ZM MESKO S.A., bazujących głównie na importowanych komponentach – pierwsze z nich wypróbowano z sukcesem w 2007 roku. Pociski rakietowe „Spike” otrzymały na początku pododdziały 6. Brygady Powietrznodesantowej, gdzie wyrzutnie przewidziano do transportowania przez pojazdy HMMWV M1045A2. Kolejnymi jednostkami do których sukcesywnie miały trafiać kolejne partie przeciwpancernych pocisków kierowanych „Spike-LR” to: 25. Brygada Kawalerii Powietrznej, 17. Brygada Zmechanizowana, 12. Brygada Zmechanizowana oraz 21. Brygada Strzelców Podhalańskich.

Inspektorat Uzbrojenia podpisał umowę ze spółką ZM MESKO S.A. na dostawę tysiąca przeciwpancernych pocisków kierowanych „Spike-LR”, z opcją przyszłego wykorzystania ich także jako uzbrojenie kołowych transporterów opancerzonych Rosomak. Umowę, której przedmiotem jest dostawa w latach 2017 – 2020, 1000 sztuk pocisków rakietowych wraz z zestawami do prowadzenia badań starzeniowych pozwalających na wydłużenie okresu przydatności. Okazało się, że produkowany w Polsce materiał pędny dla pocisku rakietowego w podwyższonej wilgotności pozostawia po sobie długą białą smugę gazową, która może wskazać miejsce operatora uzbrojenia, wystrzeliwującego pocisk rakietowy.

Rosomak-S i wyrzutnie przeciwpancernych pocisków kierowanych Spike-LR

Możliwości przenoszenia

Wyrzutnia może być montowana na trójnogu (wariant przenośny) lub na lekkim pojeździe (np. HMMWV), na wozach bojowych – m.in. planowana jest na kołowym transporterze opancerzonym KTO Rosomak, bojowego wozu piechoty BWP-RCWS-30 projektowane były specjalne wyrzutnie, czego jednak jeszcze nie sfinalizowano. W wariancie przenośnym i na lekkich pojazdach, w skład zespołu wyrzutni wchodzi pojemnik-kontener startowy z ppk oraz zespół kierujący CLU z celownikami dziennym oraz nocnym (noktowizor), układem zasilania i schładzania głowicy termowizyjnej.

Producent broni

  • Rafael Armament Development Authority Ltd., Izrael/MESKO S.A. w Skarżysku-Kamiennej

18. Batalion Powietrznodesantowy

Autor – zdjęcia: Dawid Kalka

Wyry-Gostyń, Polska, 2023 rok

Ogólna charakterystyka broni

  • Przeznaczenie: do zwalczania czołgów i lżej opancerzonych pojazdów, wyposażonych też w pancerze reaktywne starszych generacji oraz z możliwością eliminowania nisko lecących śmigłowców bojowych na odległościach od 200 metrów do 4000 metrów

  • Skład zestawu: pocisk Spike-LR w hermetycznej prowadnicy rurowej (pojemniku-wyrzutni), wyrzutnie z baterią elektryczną i trójnogiem, celownik termowizyjny

  • Kierowanie wystrzelonym pociskiem: automatyczne (samonaprowadzanie się na wskazany przed odpaleniem cel, charakteryzujący się kontrastem termicznym), istnieje możliwość zmiany punktu celowania lub obiektu ataku podczas lotu pocisku w trybie samonaprowadzania; cel może być atakowany z przedniej części lub górnej półsfery

  • Typ pocisku:pocisk rakietowy z tamdemową głowica bojową o działaniu kumulacyjnym, umieszczony w pojemniku-wyrzutni, wyposażony w optoelektroniczną, dwuzakresową głowicę samonaprowadzającą (z kamerą telewizyjną i chłodzonym argonem detektorem podczerwieni), umożliwiającą za pomocą łącza światłowodowego transmisję obrazu z głowicy pocisku na wyświetlacz wyrzutni

  • Napęd pocisku: startowy i marszowy silnik rakietowy n paliwo stałe

  • Schemat aerodynamiczny pocisku rakietowego: typ „kaczka”

  • Typ wyrzutni: przenośna, rurowa (prowadnicą jest pojemnik startowy pocisku)

Dane taktyczno-techniczne broni

  • Kaliber pocisku rakietowego: 107 mm

  • Średnica pojemnika/kontenera pocisku rakietowego: 131 mm

  • Długość pojemnika pocisku z/bez kołpaków ochronnych: 1140 mm/1050 mm

  • Masa wyrzutni: 5,1 kg

  • Masa baterii: 1,1 kg

  • Masa trójnogi: 2,8 kg

  • Masa celownika termowizyjnego: 4,0 kg

  • Masa pocisku rakietowego z pojemnikiem: 13,3 kg

  • Masa pocisku rakietowego: 10,5 kg

  • Kąt ostrzału w płaszczyźnie: poziomej – 360 stopni, pionowej od -10 stopni do +30 stopni

  • Powiększenie celownika optycznego: x 10

  • Pole widzenia celownika optycznego: 5 stopni

  • Pole widzenia celownika termowizyjnego: 6 stopni x 4,5 stopni oraz po powiększeniu 2 stopnie x 1,5 stopni

  • Powiększenie układu optycznego głowicy termowizyjnej: x 10

  • Prędkość lotu pocisku rakietowego: 150 m/s

  • Odległość strzelania: od 200 metrów do 4000 metrów

  • Maksymalna prędkość wiatru wiejącego podczas strzelania: 50 km/h

  • Czas lotu pocisku: na odległość maksymalną 26 sekund

  • Czas aktywowania (schłodzenia” celownika termowizyjnego: 12 minut

  • Zdolność przebicia pancerza: do 700 metrów (wersja Spike-LR2 do 800 mm)

  • Obsługa zestawu: trzech żołnierzy (w Wojsku Polskim dwóch żołnierzy) (wyrzutnia + 4 pociski rakietowe)

Bibliografia

  1. Najnowsze uzbrojenie Wojska Polskiego Siły lądowe, Ministerstwo Obrony Narodowej, wydawnictwo Bellona 2018

  2. Andrzej Kiński, Spike w wojsku, Czasopismo Nowa Technika Wojskowa Nr. 12/2004, Magnum-X, Warszawa

  3. Andrzej Kiński, Pierwszy strzał Spike’a, Czasopismo Nowa Technika Wojskowa Nr. 3/2005, Magnum-X, Warszawa

  4. Stefan Fuglewicz, Spike-LR spolonizowany! I co dalej?.…, Czasopismo Nowa Technika Wojskowa Nr. 9/2007, Magnum-X, Warszawa

  5. Ministerstwo Obrony Narodowej

  6. Spike LR II – nowy pocisk od Rafaela

  7. http://www.samolotypolskie.pl/samoloty/2433/126/Rafael

  8. https://pl.wikipedia.org/wiki/Spike_(pocisk)