RK-55, S-10 Granat (3K10) – radziecki poddźwiękowy jednogłowicowy pocisk manewrujący pośredniego zasięgu, może być uzbrojony w głowicę nuklearną (200 kT).
W kodzie NATO oznaczony SS-N-21 Sampson. Opracowano też wersję lądową systemu RK-55 3K12 Relief (w kodzie NATO SSC-X-4 Slingshot), lecz nie weszła do eksploatacji przed podpisaniem rozbrojeniowego traktatu INF.

Pocisk Granat został opracowany w ZSRR po ujawnieniu prac prowadzonych w USA nad pociskami UGM-109 Tomahawk SLCM, wystrzeliwanymi z wyrzutni torpedowych okrętów podwodnych i przeznaczonymi do rażenia celów lądowych. W radzieckim pocisku zastosowano zmodyfikowany rakietowy stopień startowy rakietotorpedy 83R i nowy drugi cylindryczny stopień, wyposażony w rozkładane prostokątne skrzydła o rozpiętości ok. 3,3 m, krzyżowe stabilizatory i silnik turboodrzutowy TRDD-50. Naprowadzanie na cel w pierwszych seriach było tylko inercyjne. Część bojową stanowiła tylko głowica jądrowa.

Pocisk 3M10 Granat przyjęto do uzbrojenia w 1984 roku w składzie kompleksu uzbrojenia 3K10, na który składał się pocisk 3M10 Granat, system kierowania ogniem Akacja, aparatura kontrolna i zmodyfikowane wyrzutnie torpedowe, przyjęto na uzbrojenie ZSRR w 1983 roku.

Wersje

• RK-55 Relief (SSC-X-4 'Slingshot’) – wersja lądowa oparta na podwoziu Maz-543
• S-10 Granat (3K10) (SS-N-21 'Sampson’) – przeznaczony do odpalania z wyrzutni umieszczonych w okrętach podwodnych,
• 9M728 i 9M729 (SSC-X-7 and SSC-X-8 'Screwdriver’) – pocisk o zwiększonym zasięgu

Wersja morska pocisku może być wystrzeliwana z okrętów klasy Victor 3 (Projekt 671RTM), Akuła 1/2 (Projekt 971), Sierra 1/2 (Projekt 945) i prawdopodbnie Delta (projektu 667).

Drukuj

Udostępnij:

Powiązane wpisy:

Pocisk manewrujący Taurus KEPD 350 Ch-101/102 P-15 „Termit”