37 mm armata przeciwlotnicza wz. 1939 61-K
Historia konstrukcji
Armatę przeciwlotniczą wz. 1939 skonstruował zespół kierowany przez Michaiła Łoginowa. Była to armata automatyczna, której automatyka działała na zasadzie krótkiego odrzutu lufy. Zamek klinowy, o pionowym ruchu klina; zasilanie z pięcionabojowych łódek. Armata była wyposażona w hydrauliczny opornik i sprężynowy powrotnik. Armata była holowana na czterech kołach, w pozycji bojowej spoczywała na czterech podnośnikach. Istniała możliwość prowadzenia ognia podczas marszu. Mogła być wyposażona w stalową tarczę ochronną. Czas przejścia z położenia marszowego w bojowe wynosił 25-30 s.
Działo 61-K stało się podstawą do opracowania morskich dział przeciwlotniczych 70-K i W-11-M. Opracowano także wersję samobieżna oznaczoną jako ZSU-37, a niektóre zespoły działa 61-K zostały wykorzystane przy projektowaniu podwójnie sprzężonej 25 mm armaty plot wz. 1944 (94-KM).
Drzonów – Lubuskie Muzeum Wojskowe
Podstawowe dane taktyczno-techniczne
Państwo: Związek Radziecki
Rodzaj broni: armata przeciwlotnicza
Długość lufy: 2729 mm z nasadą zamkową
Skuteczna donośność: 3000 m pionowa, 6500 m pozioma
Prędkość początkowa wystrzelonego pocisku: 872 m/s przeciwpancerno-smugowego, 880 m/s odłamkowo-smugowego
Długość konstrukcji: 5500 mm w położeniu marszowym
Masa bojowa: ok. 2100 kg
Kąt ostrzału: -5° do +85° w pionie, 360° w poziomie
Szybkostrzelność praktyczna: do 160-180 strz./min
Czas przejścia w położenie bojowe: 25-30 s.
Szybkość marszowa: do 60 km/h
Autor – Dawid Kalka
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994