WP-8z – polska wyrzutnia rakietowa dla wojsk powietrznodesantowych.
Historia
Wyrzutnia rakietowa oznaczona jako WP-8z została skonstruowana w latach 1959–1960 przez zespół konstruktorów (mjr mgr inż. Bronisław Habaj, mjr mgr inż. Marian Orbidan, por. inż. Mieczysław Olszak, por. inż. Ignacy Witczak) Centralnego Naukowo-Badawczego Poligonu Artyleryjskiego w Zielonce koło Warszawy jako broń dla wojsk powietrznodesantowych.
Wyrzutnia ta z uwagi na swój mały ciężar i zwrotność mogła być holowana przez osobowe samochody terenowe, transportowana przez samoloty lub śmigłowce i zrzucana na spadochronie. Cechowała się dużą siła ognia i w warunkach bojowych mogła zastąpić kilka dział artyleryjskich.
Produkowana była w Polsce w latach 1964-1965.
Stosowana do lat 90. XX wieku w polskich oddziałach powietrznodesantowych jako środek wsparcia pododdziałów spadochroniarzy.
Opis techniczny
WP-8z to zespół ośmiu gładkościennych prowadnic rurowych rozmieszczonych w dwóch rzędach po cztery w ramie o kunstrukcji rurowej. Z lewej strony ramy umieszczono przyrządy celownicze w postaci celownika mechanicznego i kątomierza działowego, zabezpieczone przed uszkodzeniami mechanicznymi i strumieniem gazów pocisków blaszaną osłoną. Wyrzutnię osadzono na łożu z ręcznymi mechanizmami naprowadzania wyrzutni w obu płaszczyznach. Mobilność zapewniało dwukołowe, resorowane sprężynami (wyłączane w położeniu bojowym) podwozie wsparte dwoma rozstawnymi ogonami i przednią podporą stabilizującą. Względy bezpieczeństwa zadecydowały o elektrycznym, sterowanym odpalarką, wystrzeliwaniu pocisków z maksymalnej odległości do 45 metrów od wyrzutni. Włączenie napięcia powodowało odpalenie pironabojów PP-9, które inicjowały pracę silników rakietowych. Pociski odpalane były pojedynczo lub salwami o regulowanej ich liczbie. Stosowano pociski odłamkowo-burzące M-14-OF o długości 1085 mm, masie 39,6 kilograma i ponad 4 kilogramowej głowicy bojowej. Pocisk zawierał głowicę z materiałem kruszącym i silnik na stały materiał pędny. M-14-OF po opuszczeniu prowadnic stabilizowany był w locie obrotowo dzięki dziesięciu dyszom (osiem ustawionych pod kątem) umieszczonym dookoła w dnie komory spalania. Jego maksymalna prędkość to 400 m/s.
Jak przystało na uzbrojenie spadochroniarzy, WP-8z mogła być zrzucana z samolotów transportowych na platformach desantowych. Już na ziemi jako ciągnika używano lekkiego samochodu osobowego, w naszych warunkach był to przede wszystkim GAZ-69. Po pozytywnych doświadczeniach z wyrzutnią WP-8z opracowano jej bardziej skomplikowany wariant morski nazwany WM-18. Znalazła się ona na pokładach średnich okretów desantowych.
| Państwo | Polska |
| Rodzaj | wieloprowadnicowa wyrzutnia niekierowanych pocisków rakietowych |
| Historia | |
| Prototypy | 1960-1962 |
| Produkcja seryjna | 1964-1965 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber | 140 mm |
| Długość lufy | 1110 mm |
| Donośność | 9 800 m |
| Prędkość pocz. pocisku | 400 m/s (1440 km/h) |
| Długość | 3,52 m (w położeniu marszowym) |
| Szerokość | 1,615 m |
| Wysokość | 1,38 m |
| Masa | 750 kg (własna) 1070 kg (załadowana) |
| Kąt ostrzału | 12º– 50º (w pionie) 28º (w poziomie) |
| Obsługa | 4 |
| Czas przejścia w położenie bojowe | 2,5 min |
| Szybkość marszowa | 60 km/h (po szosie) |
Fot. Dawid Kalka
Wyrzutnia rakietowa BM-21 Grad Fot. Kapitel BM-21 Grad (ros. БМ-21 „Град”) – radziecka polowa samobieżna wieloprowadnicowa Czytaj dalej...
122 mm wyrzutnia rakietowa WR-40 „LANGUSTA” Historia konstrukcji Polska 122 mm polowa wyrzutnia rakietowa WR-40 Czytaj dalej...
Przeciwokrętowy rakietowy pocisk manewrujący S-2 Sopka Radziecki przeciwokrętowy pocisk manewrujący klasy ziemia-woda (samolot-pocisk) z końca lat 50. XX wieku. Pierwszy Czytaj dalej...
9K72 ”Elbrus”, R-17, Scud-B – radziecki taktyczny pocisk balistyczny ziemia-ziemia, napędzany silnikiem na paliwo ciekłe, służąca do przenoszenia głowic z ładunkiem konwencjonalnym lub jądrowym. Przeznaczona Czytaj dalej...
