VPV
Gąsienicowy pojazd ratowniczy VPV
Historia konstrukcji
Ratowniczy pojazd gąsienicowy VPV został opracowany w latach 1976-1983 w Instytucie Badawczo-Rozwojowym ZTS-VVÚ w Martinie. Jego seryjna produkcja odbywa się w Podpolinaské strojárny Detva od 1985 roku.
Przeznaczony jest do ratownictwa (przy użyciu zamontowanego lemiesza jako podparcia) i usuwania uszkodzonego lub możliwości holowania pojazdów pancernych do 15 000 kg jednostek zwykle zmechanizowanych (przy zastosowaniu specjalnych zawiasów do holowania wozów w zależności od jego typu).
Załoga pojazdu składa się z dowódcy wozu – operatora dźwigu, kierowcy – spawacza oraz członka jednostki zabezpieczenia technicznego. Oprócz operatora dozwolone jest przewożenie dwóch innych osób oraz załogi poszkodowanego (zniszczonego) lub holowany pojazd. Do natychmiastowej ochrony na bliską odległość pojazd jest uzbrojony w 7,62 mm karabin maszynowy PKM obsługiwany na zewnątrz pojazdu z włazu dowódcy.
Użytkownicy (klienci): Czechosłowacja (Czechy / Słowacja), NRD (pod nazwą MTP-BMP), Tunezja, Związek Radziecki.
Patent nr 271252 B1
Krótki opis załączonego rysunku i istota patentu proponowanego pojazdu to hermetycznie uszczelniony podział kadłuba przed skarpą (1) umieszczony na podwoziu gąsienicowym (2) na trzy podstawowe przestrzenie:
W komorze silnika (3) znajduje się część napędowa wyciągarki (7) z wyjściem liny (16) w przednim pancerzu skośnym, pod którą znajduje się podpora (10) do ratownictwa. Magazyn bębnowy (8) na liny (16) znajduje się na zewnątrz kadłuba (1) na suficie pola walki, gdzie znajduje się również wieża (9). w tylnej części korpusu znajduje się drzwi (15), pod którymi znajduje się hak holowniczy (13).
Źródło: Urząd Własności Przemysłowej, Praga.
Autor – zdjęcia: Dawid Kalka
Vojenské Historické Múzeum, Piešťany, Słowacja
Podstawowe dane taktyczno-techniczne
Nazwa pojazdy: VPV
Producent:: Podpolanské strojárne np, Detva
Okres produkcyjny: po 1985 roku
Wykonane sztuki / liczba wyprodukowanych: 363 egzemplarze (253 do 1989 toku)
Załoga:: 3 żołnierzy + 2 dodatkowych żołnierzy
Waga bojowa: 14 300 kg (maksymalna masa holowana: do 15 000 kg)
Długość całkowita: 7 130 mm
Szerokość całkowita: 2 940 mm
Prześwit: 360 mm
Lemiesz:
Żuraw:
Maksymalny udźwig:
4,5 m: 2500 kg
Urządzenia do spawania i cięcia łukowego:
Opancerzony pojazdy do holownia: BVP-1 , BVP-2 , OT-64 , BRDM-2 , OT-62
Uzbrojenie wpzo: 7,62 mm karabin maszynowy PKM
Zapas amunicji: 2000 szt.
Ilość taśm nabojowych (na 250 naboi): 8 sztuk
Mocowanie: przy włazie dowódcy
Elewacja: -7 ° do 80 °
Azymut: 360 °
+ wyposażenie osobiste załogi
Jednostka napędowa: UTD-20
Wymiary kosntrukcji
jednostki: 15,9 l
Moc silnika: 220 kW (300 KM) przy 2600 obr./min.
Skrzynia biegów: Mechaniczna, ze stałym włączaniem biegów, synchronizowana na 2, 3, 4 i 5 biegu
Prędkość drogowa: 60 km/h (maksymalnie), 20 km/h (podczas holowania)
Prędkość w terenie: 40 km/h (maksymalnie)
Zasięg na drodze: 550 – 600 km/ 300 – 350 km (podczas holowania)
Nachylenie: 35 stopni
Nachylenie boczne: 25 stopnie
Przejście przez rów: 2,5 m
Przeszkoda pionowa: 0,7 m
Głębokość brodzenia: Pojazd jest w stanie pokonywać przeszkody wodne wpław
Średnie zużycie paliwa: 92 litrów na 100 km drogi
VPV jest posiada aparatura filtro-wentylacyjną chroniąca pasażerów przed skutkami fali ciśnienia oraz zapobiegająca przedostawaniu się cząstek radioaktywnych do pojazdu w celu ochrony przed środkami chemicznym i bakteriologicznym
Zestawy komunikacyjne:
Radiostacja R-123M, zasięg do 20 km
Radiotelefon przenośny: PR-22 (lub VXW 10)
Bibliografia