Torpeda parogazowa obr./wz. 53-39

Autor – zdjęcia: Dawid Kalka

Kołobrzeg, Skansen Morski

Torpeda parogazowa modelu 53-39 to ciężka torpeda z czasów II Wojny Światowej pochodzenia radzieckiego. Jest to ulepszony model powszechnie używanego modelu 53-38. Ta nowa torpeda została zaprojektowana tak, aby pod woda poruszała się ona szybciej, zwiększając szanse na trafienie w wyznaczony cel nawodny.

Projekt torpedy

Torpeda parogazowa obr./wz. 53-39 to dalszy rozwój torpedy modelu 53-38U. Zastosowany silnik został wzmocniony w celu zwiększenia prędkości. Przy najwyższym ustawieniu prędkości silnik wytwarza nieco ponad 50% więcej mocy od modelu 53-38U. Wyższe zużycie paliwa zostało zrekompensowane przez zwiększenie zbiorników paliwa kosztem wielkości stosowanej głowicy bojowej.

Torpeda parogazowa obr./wz. 53-39 to torpeda o prostym kursie. System żyroskopowy utrzymuje kurs. Nie ma systemu naprowadzania ani naprowadzania przewodowego. Torpeda parogazowa obr./wz. 53-39 jest przeznaczona do użycia przeciwko statkom nawodnym i porusza się blisko powierzchni wody.

Torpeda parogazowa bor./wz. 53-39 ma głowicę bojową o masie 317 kg. Zastosowanie skuteczniejszego materiału wybuchowego typu TGA-16 w pewnym stopniu rekompensuje redukcję głowicy bojowej torpedy parogazowej modelu 53-38U o masie 400 kg. Montowano tam albo zapalnik uderzeniowy, albo magnetyczny zapalnik zbliżeniowy. Maksymalna prędkość pływu torpedy wynosi 51 węzłów (około 89 km/h), co daje zasięg 4000 metrów. Maksymalny zasięg torpedy wynosi 10 000 metrów osiągany jest przy najniższym ustawieniu prędkości 34 węzłów (63 km/h).

Przekrój

Autor – zdjęcia: Dawid Kalka

Kołobrzeg, Skansen Morski

Torpeda parogazowa obr./wz. 53-39 jest wystrzeliwany przez okręty podwodne, kutry torpedowe torpedowe i duże okręty nawodne. Praktycznie wszystkie statki, które mogą wystrzelić wcześniejsze modele typu 53-38, mogą również wystrzelić torpedy parogazowe obr.wz. 53-39.

Użytkownicy

Torpeda parogazowa obr./wz. 53-39 była używana przez siły radzieckie w dużych ilościach podczas II Wojny Światowej. Produkcja była kontynuowana w wolniejszym tempie po zakończonej wojnie. Torpeda ta była również szeroko eksportowana dla radzieckich „sojuszników” na początku Zimnej Wojny. Obecnie projekt torpedy jest technologicznie przestarzały. Mimo to niektóre narody zachowują niewielką liczbę tych torped, jako zapas wojenny lub szkoleniowy. Wśród użytkowników był: Związek Radziecki, Polska Rzeczpospolita Ludowa, Rumunia, Bułgaria, Niemiecka Republika Demokratyczna.

Wersja szkolna

Autor – zdjęcia: Dawid Kalka

Kołobrzeg, Skansen Morski

Podstawowe dane taktyczno-techniczne

Pochodzenie uzbrojenia – Związek Radziecki
Rozwój konstrukcji – lata 1939-1940
Produkcja seryjna – od 1941 roku do połowy lat 50.-tych
Zakłąd produkcyjny – CKB Nr. 39, Związek Radziecki: Zakład Dwigatel, Leningrad, Ałma-Ata
Oznaczenie produkcyjne – Izdeliye 112
Typ uzbrojenia – ciężka torpeda
Platforma użytkowa – Nawodne okręty torpedowe, niszczyciele, okręty podwodne
Przeznaczenie uzbrojenia – likwidacja okrętów oraz statków nawodnych
Wymiary konstrukcji:
Średnica korpusu torpedy – 533 mm
Długość całkowita – 7490 mm
Masa całkowita torpedy – 1780 kh
Głowica bojowa – 317 kg materiału wybuchowego typu TGA-16NVS stosowany w późniejszych modelach torpedy
Naprowadzania na wyznaczony cel – brak, torpeda płynie po wyznaczonym kursie (w prostej linii), dzięki systemowi żyroskopowemu, brak naprowadzania przewodowego
Napęd torpedy – silnik turbinowy dwucylindrowy z mokrym grzejnikiem. Maksymalna moc silnika 485 KM
3 tryby zasilania we wczesnych modelach produkcyjnych
2 tryby zasilania w późniejszych modelach produkcyjnych
Stosowane paliwo – nafta z nadtlenkiem wodoru
Napęd torpedy – dwa przeciwbieżne śmigła
Prędkość torpedy – trzy tryby nastawy: 51 węzły (zasięg do 4000 metrów), 39 węzły (zasięg do 8000 metrów
Głębokość pływu torpedy – w zależności od nastawy od 1 metra do 14 metrów