Samolot myśliwsko-bombowy Suchoj Su-7 BKŁ

Historia konstrukcji

W celu poprawienia właściwości startu i lądowania samolotu Su‑7, przeprowadzono szereg prac doświadczalnych, a kilka rozwiązań zastosowano w nowej wersji, nazwanej Su‑7 BKŁ (S‑22KŁ). Chcąc ułatwić start z lotnisk gruntowych, dołożono do podwozia głównego małe metalowe płozy, zabezpieczające przed zbyt dużym zagłębieniem kół. Zapewniono możliwość skróconego startu przy pomocy dodatkowych (odrzucanych) silników startowych. Przeniesiono pojemnik na spadochron hamujący z dolnej części kadłuba do zasobnika w podstawie statecznika pionowego. Było to spowodowane dodaniem drugiego spadochronu hamującego, nie mieszczącego się w dotychczasowym miejscu. Te zmiany tylko w niewielkim stopniu poprawiły nienajlepsze właściwości startu i lądowania.

Zastosowano też nowy fotel katapultowany KS‑4, pozwalający opuścić bezpiecznie samolot na powierzchni ziemi przy minimalnej prędkości 140 km/h. Do napędu użyto ulepszonego silnika AL‑7F1‑250 oraz powiększono zapas paliwa dzięki zmianom w instalacji paliwowej w kadłubie. W czasie trwania produkcji, w kolejnych seriach dołożono pod skrzydła dodatkowe punkty podwieszeń uzbrojenia (zwiększono ich ilość z 4 do 6). Podobnie zmodernizowano wcześniej wyprodukowane Su‑7 BKŁ i Su‑7 BM. Powiększono ilość zabieranego uzbrojenia do 2500 kg (faktycznie dalej zabierano 2000 kg).

Samolot był trudny w pilotażu, szczególnie w fazie podejścia do lądowania. Kolejnym problemem było ogromne zużycie paliwa przez nieekonomiczny silnik, samolot nazywano „rurą, przez którą wycieka paliwo”. Poważną wadą pozostawała słaba widoczność z kabiny pilota, utrudniająca odnajdywanie celów na ziemi i atakowanie ich uzbrojeniem konwencjonalnym. Próby państwowe zostały zakończone w grudniu 1963 roku. W lecie 1965 roku nowy Su‑7 BKŁ zmienił w produkcji starszego Su‑7 BM. Pod koniec 1965 roku wprowadzono nowy typ na uzbrojenie.

Lotnictwo Czechosłowacji

Polska zakupiła 30 samolotów Su‑7 BKŁ, wzmacniając siłę uderzeniową naszego lotnictwa nowymi nosicielami broni jądrowej. Dostawy realizowane były w latach 1966, 1968, 1971 i 1972. Su-7 były eksploatowane w polskim lotnictwie wojskowym do 1990 roku.

Wykorzystując konstrukcję Su‑7 BKŁ opracowano na potrzeby krajów rozwijających się i zaprzyjaźnionych z ZSRR jego zubożoną wersję, nazwaną Su‑7 BMK. Samolot miał podwozie główne bez metalowych płóz, posiadał uproszczone wyposażenie i nie zabierał broni jądrowej. Jego produkcję rozpoczęto w 1966 i kontynuowano do 1970 roku.