Wóz zabezpieczenia technicznego M88A1
Podstanie konstrukcji
Wóz zabezpieczenia technicznego opracowany na podwoziu czołgu M48, z jego pomocą uszkodzony sprzęt mógł być odholowany ze strefy działań bojowych do warsztatów na zapleczu w celu dokonania niezbędnych napraw. Dowództwo armii postanowiło standaryzację pojazdu oprzeć na rodzinie czołgów M48 A2 (silnik, przekładnie, rolki bieżne i podtrzymujące), kiedy to w 1954 roku zlecono producentowi dotychczasowego M74 wykonanie odpowiednich prototypów. Firma Bowen-McLaughlin York (BMY) dostarczyła zamówione pojazdy do jednostek w celu dokonania testów, a po ich pozytywnym zakończeniu 1961 roku rozpoczęła produkcję seryjną. DO 1964 roku dostarczono wojsku 1075 sztuk pojazdów ewakuacyjnych M88. W miejsce straconych podczas wojny w Wietnamie wozów, zostały wprowadzone w 1972 roku, opracowane również przez BMY znacznie ulepszone pojazdy w wersji M88A1 z silnikiem wysokoprężnym czołgu M60. Dzięki tej zmianie ich zasięg działania zwiększył się z 360 do 450 km. Od 1975 roku około 787 pojazdów pierwszej serii zostało przebudowanych i dostarczono następne wozy, tak że w 1989 roku było ich już 2148 sztuk, a całkowita produkcja zamknięta została ilością 3026 wyprodukowanych wozów. Konstrukcyjnie M88A1 nie odbiega zbytnio od podobnych pojazdów tego typu. Na zmodyfikowanym podwoziu czołgu M48 zamontowano dość dużą pancerną nadbudowę z umieszczonym z przodu przedziałem załogowym dla czteroosobowej obsługi. W późnych wozach M88A1 dodano także system chroniący załogę przed użyciem broni ABC oraz generator zasłony dymnej, których brakowało we wcześniejszej wersji. Pojazd wyposażony jest w dwie wciągarki o sile uciągowej 40 ton, aparaturę do spawania elektrycznego i gazowego, dobrze wyposażony w odpowiednie narzędzia warsztat oraz pompę do tankowania i wypompowywania paliwa w warunkach polowych. Z przodu pojazdu umocowany był hydraulicznie sterowany lemiesz spycharki. W pojeździe zainstalowano także APU, dzięki któremu zasilanie elektryczne i hydrauliczne dla sprzętów wchodzących w wyposażenie wozu było możliwe nawet w przypadku, kiedy silnik maszyny nie pracował. Problematyczny maszt starego typu został zachowany, jednak jego konstrukcja została ulepszona.
Egzemplarz, który trafił do Poznania (w 2012 roku sprowadzony z Królestwa Norwegii do Polski), został wyprodukowany w 1980 r. i jest w doskonałym stanie.
Podstawowe dane taktyczno-techniczne
Producent: Bowen McLaughlin-York Inc.
Typ: wóz wsparcia technicznego
Załoga: trzech załogantów (dowódca, specjalista-inżynier, mechanik-kierowca)
Długość: 8,27 metra
Wysokość: 3,12 metra
Szerokość: 3,43 metra
Masa całkowita: 50,8 tony
Zasięg: 450 kilometrów
Udźwig: 25 ton
Wyciągarka główna: 40,8 ton
Prędkość maksymalna: 42 km/h
Napęd: 12-cylindrowy silnik wysokoprężny AVDS-1790-2DR
Pojemność skokowa: 29 366 cm3
Moc maksymalna: 750 KM/552 kW
Przekładnia skrzyni biegów: trzy biegi do przodu, jeden bieg do tyłu
Uzbrojenie pomocnicze: jeden karabin maszynowy 12,7 x 99 mm M2HB, wyrzutnie granatów dymnych kalibru 76 mm
Autor: Dawid Kalka
Bibliografia
- Czołgi 100 lat Historii – Sekrety Historii, Richard Ogorkiewicz, Wydawnictwo RM, Warszawa 2016
- Pojazdy Pancerne od “Little Willie” do Leoparda 2A6, Wydawnictwo AKA, Głuchołazy 2012
- Ilustrowana Encyklopedia Czołgów Całego Świata, George Forty, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2006
