Rakietowy niszczyciel czołgów Jaguar 2

Historia konstrukcji

W latach 80. XX wieku niemiecka Bundeswehra wprowadziła do własnego użytku nowy rakietowy niszczyciel czołgów, który był oparty na amerykańskim systemie przeciwpancernych pocisków kierowanych BGM-71C ITOW oraz BGM-71D TOW2. Oba amerykańskie systemy ppk były naprowadzane metodą SACLOS, ale w wersji TOW2 została dodana dodatkowo lampa ksenomowa o modularnej budowie częstotliwości narzucanej przez przewód sterujący. W efekcie ten ppk był dość odporny na zakłócenia pola walki, a zasięg ognia wynosił 3750 metrów. W kwestii skuteczności głowic bojowych ppk ITO oraz TOW2 występują stosunkowo duże rozbieżności, w zależności, czy są to dane podawane przez producenta, czy tak naprawdę odtajnione dane przeprowadzane na poligonowych testach. Z odtajnionych dokumentów CIA, materiałów niemieckich i brytyjskich wynikało w prostej formie, że ITOW pokonywał pancerz stalowy (RHA) o grubości do około 630 mm, zaś nowszy TOW2 do 880 mm RHA. Pierwotne dane producenta twierdziły, że amerykańskie systemy ppk ITOW pokonywały pancerz w zakresie pod 600 do nawet 780 mm RHA a system TOW2 od 880 do nawet 1000 mm RHA, przy czym bardzo chętnie były najczęściej podawane te szczytowe możliwości, jednak bliższej prawdy są wartości niższe od pierwotnie zakładanych przez amerykańskiego producenta.

Nośnik dla wozu Jaguar 2, stanowiło podwozie Kanonenjagdpanzer, z którego została usunięta armata i zasklepiono otwór po jej jarzmie płytą pancerną. Pojazd otrzymał analogiczne opancerzenie perforowane, podobne jak w wozach Jaguar 1 oraz ogólne wyposażenie. Jedyną poważną różnicą było zastosowanie innego systemu ppk. Jednakże w przypadku wozu Jaguar 2 znaczące cięcie kosztów, wymusiło znaczącą prowizoryczność montażu wyrzutni TOW w wozie. Była ona zresztą wersją standardową, a nie specjalnie dedykowaną dla tego pojazdu, dodatkowo w jej obsłudze brał było choć częściowej automatyzacji, jak to miało miejsce w wozie Jaguar 1. Załoga wozu musiała ręcznie otworzyć trzy klapy w stropie pojazdu, a następnie za pomocą ręcznej pompy hydraulicznej wysuwała się na strop wyrzutnię, co wraz z jej przygotowaniem zajmowało łącznie do 20 sekund. Operator ppk obsługiwał ją stojąc w otwartym włazie i ręcznie przeładowywał wyrzutnię ppk przez pojemnik podawany przez innego członka załogi. Oczywiście o hermetyzacji pojazdu nie mogło być żadnej mowy, dodatkowo cała załoga wozu była narażona na odłamki artyleryjskie i ogień artyleryjski. Wstępne wskazanie celów dla strzelca obsługi ppk następowało dzięki dwóm bardzo prostym peryskopom obserwacyjnym o zakresie ruchu w pionie ponad 1,5 metra.

Tak zmodernizowanych pojazdów powstało łącznie 162 egzemplarze. O ile Jaguar 1 był wszech miar udanym pojazdem, o tyle Jaguar 2 był po prostu prowizorką budżetową, gdzie główną wartością było zagospodarowanie pewnej ilości podwozi Kanonenjagdpanzera. Za jedyny znaczący plus tej konstrukcji można uznać, że jego modernizacji od 1989 roku, było montowanie wyrzutni TOW2.

Podstawowe dane taktyczno-techniczne

Państwo – Republika Federalna Niemiec

Typ pojazdu – rakietowy niszczyciel czołgów

Trakcja – gąsienicowa

Załoga – czterech żołnierzy (dowódca, celowniczy, operator uzbrojenia-strzelec, mechanik-kierowca)

Silnik – 8-cylindrowy silnik wysokoprężny o mocy 500 KM (386 kW)

Długość – 6,68 metra

Szerokość – 3,12 metra

Wysokość (z gotowością do strzału) – 2,92 metra

Masa wozu – 24,8 tony

Prędkość maksymalna – 70 km/h

Zasięg wozu – 400 km

Uzbrojenie:

– jedna wyrzutnia przeciwpancernych pocisków kierowanych ITOW (później TOW2)

– dwa karabiny maszynowe MG3 kalibru 7,62 mm

Bibliografia

1. Nowa Technika Wojskowa 5/2019, Jarosław Wolski, Łowcy pancerza. Gąsienicowe rakietowe niszczyciele czołgów – [1] Zachód i Polska
2. Czołgi 100 lat Historii – Sekrety Historii, Richard Ogorkiewicz, Wydawnictwo RM, Warszawa 2016
3. Pojazdy Pancerne od “Little Willie” do Leoparda 2A6, Wydawnictwo AKA, Głuchołazy 2012
4. Ilustrowana Encyklopedia Czołgów Całego Świata, George Forty, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2006