Granat odłamkowy Grenade, No. 36M, Mark I

Historia konstrukcji

Granat ręczny opracowany w Wielkiej Brytanii pod koniec lat 30-tych XX wieku jako kontynuacja linii rozwojowej modelu z czasów Pierwszej Wojny Światowej (pierwszy model Grenade No. 5 został przyjęty na uzbrojenie w 1915 roku). Na podstawie licencji produkowane w australijskich zakładach:

– R.B. Davies Pty. Ltd. w Marrickville

– F.L. Cook and Williams Pty. Ltd, Abbotsford

– Airzone Ltd., Camperdown

Opis konstrukcji

Skorupa odlewana z żeliwa, z zewnętrznym ukształtowaniem powierzchni dla zintensyfikowania fragmentacji po eksplozji oraz polepszenia chwytu przez rzucającego. Poprzez pozostawiony w skorupie korek wprowadzano do wnętrza materiał wybuchowy Baratol 20/80.

Zapalnik czasowy w zależności od przeznaczenia

– granaty ręczne Mk. V lub Mk. VII o zwłoce 4 sekund

– granaty karabinowe Mk. II lub Mk. III o zwłoce 7 sekund

Autor: Dawid Kalka

Tomaszów Mazowiecki – Skansen Rzeki Pilica

Pakowane po 12 sztuk w skrzynki Box G36 o wymiarach 22 x 6,5 x 6,5 cala (56 cm x 16,5 cm x 16,5 cm) i masie 29 funtów (13,5 kg). Do wstrzeliwania z granatników nasadkowych wkręcano w część denną specjalną uszczelniająca płytkę o średnicy 2,5 cala pasującą do średnicy wewnętrznej karabinowej nasadki Discharger, Grenade, Rifle No. 1 Mk. I, 1½-in.

Przeciętny zasięg rzutu granatu wynosił około 30 jardów, a z wykorzystaniem nasadki karabinowej od 80 do 200 jardów (od 73 metrów do 182 metrów). Zasięg rażenia najcięższych odłamków do 100 (91 metrów) jardów dlatego przy jego użyciu należało korzystać z osłon terenowych.