7,62 mm czołgowy karabin maszynowy DT
Historia konstrukcji
Czołgowy karabin maszynowy DT był używany przez siły zbrojne ZSRR. Został opracowany przez Wasilija A. Diegtiariewa na bazie ręcznego karabinu maszynowego DP. Celem montażu w stanowiskach kadłubowych pojazdów Gieorgij S. Szpagin opracował jarzmo kuliste do mocowania broni (wychylenie w pionie 20 stopni, a w poziomie 30 stopni). Lufa została pozbawiona tłumika płomieni i zewnętrznej osłony. Kolbę stałą zastąpiono wysuwaną metalową, składającą się z dwóch płaskowników oraz stopki z poduszką. Do tylca przymocowany był chwyt pistoletowy.
Wariant czołgowy został przyjęty na uzbrojenie w 1929 roku pod oznaczeniem 7,62-мм танковый пулемёт системы Дегтярева обр. 1929 г.
Opis konstrukcji
Automatyka broni wykorzystuje energię gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie (strzela z zamka otwartego). Ryglowanie za pomocą symetrycznych rygli wahliwych stanowiących element trzonu zamkowego. Chłodzona powietrzem lufa zaopatrzona w 4 prawoskrętne bruzdy.
Zasilanie broni z ułożonego poziomo magazynka bębnowego z trójwarstwowym ułożeniem naboi (dla zmniejszenia średnicy bębna), dostawionego od góry komory zamkowej. Celownik przeziernikowy na podwyższonej podstawie z suwakami nastawczymi był wyskalowany do 1.000 m, zaś muszkę umieszczono w otworze jarzma kulistego. Do okna wylotowego w komorze zamkowej dołączano worek na puste łuski.
Do prowadzenia ognia przeciwlotniczego karabin montowano na podstawie P-40, która znajdowała się na stropie wieży, obok włazu dowódcy. W takim zastosowaniu montowano duży celownik kołowy. Broń można było używać także poza pojazdem, po zamocowaniu dwójnogu z muszką umieszczoną na jego górnym wsporniku. Elementy te wchodziły w skład standardowego wyposażenia pojazdu.
Zastosowana amunicja
Magazynek o średnicy 190 mm i masie: niezaładowany 1,55 kg, załadowany 3 kg. Naboje są wewnątrz niego ułożone w 3 warstwach. Długość łuski 54 mm.
1. Zwykła z pociskiem ciężkim 7,62-мм патроны с тяжёлой пулей образца 1930 года;
Długość naboju: 77,16 mm
Długość pocisku: 36,5 mm
Masa naboju: 25,20 g
Masa pocisku: 11,9 g
Masa ładunku miotającego: 3,1 g
Prędkość wylotowa: ok 830 m/s
Pocisk pełnopłaszczowy z ołowianym rdzeniem. W celach łatwej identyfikacji czubek pocisku był pomalowany na żółto.
2. Przeciwpancerno-zapalajaca 7,62-мм патроны с бронебойно-зажигательной пулей образца 1932 года (Б-32);
Długość naboju: 77,16 mm
Długość pocisku: 37,15 mm
Masa naboju: 23,25 g
Masa pocisku: 10,25 g
Masa ładunku miotającego: 3,1 g
Prędkość wylotowa: 855 m/s
Pocisk pełnopłaszczowy ze stalowym rdzeniem i umieszczoną w przedniej części (pod płaszczem) masą zapalającą. W celach łatwej identyfikacji czubek pocisku był pomalowany na czarno z umieszczonym pod spodem czerwonym paskiem.
W niemieckim katalogu zagranicznego uzbrojenia broni tej przydzielono oznaczenie 7,62 mm KpfwMG 320 (r).
Wrocław, REKON 2019 – Centrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych im. gen. Jakuba Jasińskiego
Podstawowe dane taktyczno-techniczne
Kaliber: 7,62 mm
Amunicja: 7,62 x 54R
Masa: własna 10,3 kg, z pełnym magazynkiem 11,75 kg
Długość całkowita: z kolbą wsuniętą 970 mm, wysuniętą 1128 mm
Długość lufy: 605 mm, w tym część gwintowana 532 mm
Zasilanie: magazynek na 63 naboje
Szybkostrzelność: teoretyczna 600 strz./min., praktyczna ok. 120 strz./min.
Autor – Dawid Kalka
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994
- http://www.dws-xip.pl/encyklopedia/761dt-ru/
