
DSzK wz. 1938 (ros. Дегтярёв – Шпагин – Колесников – крупнокалиберный, ДШК) – wielkokalibrowy karabin maszynowy kalibru 12,7 x 108 mm produkcji radzieckiej wprowadzony do uzbrojenia w 1939r.

Broń została skonstruowana przez Wasilija Diegtariewa oraz Georgija Szpagina na podstawie radzieckiego wielkokalibrowego karabinu maszynowego DK (Diegtariewa Krupnokalibiernyj). Karabin DK skonstruowany przez Wasilija Diegtariewa zasilany był nabojem 12,7x108mm, zasilanie odbywało się z magazynka bębnowego o pojemności 30 naboi. Gniazdo magazynka umieszczono na górnej powierzchni komory zamkowej. DK charakteryzował się niewielką szybkostrzelnością praktyczną ze względu na zasilanie z magazynka, dlatego też karabin produkowano jedynie w niewielkich ilościach od 1933r do 1935r. Aby zwiększyć szybkostrzelność praktyczną Georgij Szpagin dostosował broń do zasilania taśmowego, zasilany taśmowo karabin został wprowadzony do uzbrojenia jako DSzK.
Konstrukcja DSzK
DSzKM
Służba
Wkm DSzK znajdował się w uzbrojeniu armii radzieckiej przez cały okres II wojny światowej. Służył głównie do obrony przeciwlotniczej. Występował w pododdziałach piechoty na podstawie kołowo-trójnożnej (kołowej, rozkładanej na trójnożną). Często był ustawiany na skrzyniach ciężarówek jako “samobieżny”. W oddziałach pancernych, montowany był na wieżach czołgów ciężkich IS-2 i IS-3, a także ciężkich dział samobieżnych ISU-122 i ISU-152. W 1943 znalazł się w uzbrojeniu LWP. Wkm-y DSzK pozostały w uzbrojeniu również po zakończeniu wojny. Początkowo był podstawowym typem wielkokalibrowego karabinu maszynowego w armiach Układu Warszawskiego. Stosowany był też w innych państwach zaopatrywanych w uzbrojenie przez ZSRR. Stał się drugim co do popularności na świecie systemem wkm-u, po amerykańskim Browning M2.
Od połowy lat 50., rozpoczął się proces ich wymiany na nowsze typy wkm-ów (głównie NSW i KPW). Obecnie karabiny maszynowe DSzK i DSzKM zostały wycofane z uzbrojenia przez większość armii. W Europie jest używany przez armie krajów mające na uzbrojeniu starsze czołgi radzieckie (T-54 i T-55) np. Rumunię. W Wojsku Polskim DSzK jest używany w armato-haubicach DANA. DSzK jest nadal popularną bronią w krajach trzeciego świata.
W posiadaniu karabinu są również talibowie, walczący z wojskami koalicji w Afganistanie. Przykładem użycia DSzK przez afgańskich rebeliantów było zestrzelenie amerykańskiego śmigłowca obserwacyjnego typu Kiowa, oraz ostrzelanie polskiego Mi-24 gdzie rannych zostało dwóch członków załogi.
Państwo | ZSRR |
Rodzaj | wielkokalibrowy karabin maszynowy |
Historia | |
Prototypy | 1938 |
Produkcja | 1938 – ?? |
Dane techniczne | |
Kaliber | 12,7 mm |
Nabój | Nabój 12,7 x 108 mm |
Taśma nabojowa | metalowa taśma mieszcząca 50 nab. |
Wymiary | |
Długość | 1586 mm |
Długość lufy | 1066 mm |
Długość linii celowniczej | 1100 mm |
Masa | |
broni | 157 kg (karabin na podstawie) |
karabinu właściwego | 35,5 kg |
wyposażenia dodatkowego | 9 kg (załadowana taśma 50-nab.) |
Inne | |
Prędkość pocz. pocisku | 850 m/s |
Szybkostrzelność teoretyczna | 550 strz./min |
Szybkostrzelność praktyczna | 80 strz./min |
Zasięg skuteczny | 1500-2000 m (do celów naziemnych) 2000m(do celów powietrznych) |

potrzebuję zdjęć km zamontowanego na wieży czołgu
mam sprzeczne informacje, a nie pamiętam…
z której strony jest uchwyt z dźwignią hamulca
i gdzie jest elektrospust
zdjątko z wesołym GI w okopie nie jest miarodzjne a Rambo walczący z sowieckimi śmigłowcami nie jestwiarygodny