Prezentowany egzemplarz nr seryjny 99 3241 został wyprodukowany w 1969 roku w zakładach Aero Vodochody w ramach 32 serii produkcyjnej. Służył w czechosłowackich a następnie czeskich siłach powietrznych. W 2004 roku został przekazany do Muzeum Lotnictwa Praga-Kbely (Letecké muzeum Praha-Kbely), skąd drogą wymiany za TS-11 Iskra bis D nr ser. 3H-1212 trafił w 2014 roku do Muzeum Lotnictwa Polskiego.
Historia konstrukcji
W połowie lat 50.-tych biuro konstrukcyjne zakładów Aero Vodochody opracowało samolot szkolno-treningowy Aero L-29 „Delfin”. Według założeń. Miał to być samolot wytrzymały, prosty w obsłudze i łatwy w pilotażu. Samolot ten miał zastąpić szkolno- treningowe samoloty o napędzie tłokowym, użytkowane wtedy w czechosłowackim lotnictwie wojskowym zarówno do szkolenia podstawowego, jak i zaawansowanego, pozwalając przejść uczniowi bezpośrednio do fazy treningu operacyjnego. Samolot mógł działać z lotnisk trawiastych.
Samolot został opracowany przez zespół konstruktorów wyróżnionych w 1962 roku. Nagrodą Państwową. Są to inżynierowie: O. Bunat, J. Hlava, J. Klouda, V. Pospisil, J. Rada, J. Vlcek, K. Tomas oraz Z. Rublic, J. Nyklicek i znany aerodynamik- dr inż. J. Hosek. Zespołem kierowali dwaj najbardziej doświadczeni czechosłowaccy konstruktorzy lotniczy- Zdenek Rublic i Karel Tomas.
Aero L-29R (Wersja rozpoznawcza)
Autor – zdjęcia: Dawid Kalka
Czechy, Zruc – Muzeum Awiacji
Produkcja seryjna samolotu rozpoczęła się w kwietniu 1963 roku i trwała do 1974 roku. Poza standardową dwuosobową wersją szkolno-treningową powstała jednoosobowa odmiana L-29A „Delfin Akrobat”, przeznaczona do użytku cywilnego w charakterze samolotu akrobacyjnego lub szkolnego (wyprodukowano niewielką liczbę), dwuosobowa rozpoznawcza L-29R i prototyp jednomiejscowego samolotu szturmowego.
Spośród 3655 wyprodukowanych egzemplarzy, 2000 trafiło do Radzieckich Sił Powietrznych i paramilitarnej organizacji DOSAAF, 400 sztuk do Czechosłowackich Sił Powietrznych, a pozostałe do Bułgarii, Niemieckiej Republiki Demokratycznej, Rumunii i Węgier. Pozostałe sprzedano na eksport dla pozaeuropejskich sojuszników Związku Radzieckiego, takich jak Afganistan, Egipt, Ghana, Gwinea, Indonezja, Irak, Mali, Nigeria, Syria i Uganda. W późniejszych latach samoloty znalazły się na wyposażeniu lotnictwa wojskowego Czech, Słowacji i Azerbejdżanu. Oprócz typowych zadań szkolno- treningowych L-29 wykorzystywane były w wielu konfliktach zbrojnych.
16 lipca 1975 roku samolot PZL An-2 pilotowany przez Dionizego Bielańskiego został zestrzelony przez Aero L-29 Czechosłowackich Sił Powietrznych podczas próby ucieczki do Austrii.
Aero L-29
Autor – zdjęcia: Dawid Kalka
Czechy, Sudice
Pod koniec 2006 roku raporty stwierdzały, że L-29 pozostawał jeszcze w operacyjnym lub magazynowym inwentarzu niektórych wymienionych wyżej państw. Wiele egzemplarzy zostało też sprzedanych kolekcjonerom w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.
Samoloty służyły do szkolenia podstawowego, ustawicznego i bojowego. W tym celu zapewniono wieszaki na karabiny maszynowe, bomby i rakiety. Uzbrojone w ten sposób egipskie samoloty zostały użyte przeciwko izraelskim czołgom w 1973 roku podczas wojny Jom Kippur. Później w wielu krajach Delfiny zostały zastąpione przez następcę, L-39 Albatros .
W Polsce
Loty zapoznawcze na samolocie Aero L-29 „Delfin” wykonywał znany polski pilot doświadczalny Andrzej Marian Abłamowicz.
Konstrukcja samolotu
Dwumiejscowy średniopłat wolnonośny o konstrukcji metalowej. Płat trójdzielny, trapezowy rozszerzający się w części środkowej. Konstrukcja jednodźwigarowa z pracującym kesonem. Na płacie znajdują się lotki metalowe i czterosegmentowe (po dwa na każdym skrzydle) klapy typu Fowlera. Profil płata: NACA 64-2-A217 (u nasady) i NACA 64-2-A212 (na końcach).
Silnik odrzutowy M701
Kadłub metalowy, półskorupowy, o przekroju kołowym. Środkowa część kadłuba integralna ze środkową częścią płata. Tylna część kadłuba odejmowana w celu zapewnienia dostępu do silnika. W tylnej części kadłuba po obydwu jego stronach znajdują się hamulce aerodynamiczne. Kabina zakryta, ciśnieniowa, wyposażona w fotele katapultowane.
Usterzenie wolnonośne w układzie „T”, całkowicie metalowe. Statecznik poziomy przestawiany w locie. Podwozie trójpodporowe z kołem przednim, chowane w locie. Tył kadłuba chroniony płozą- zderzakiem.
Światowi użytkownicy samolotu Aero L-29 „Delfin”
Wersja samolotów Aero L-29
Wersja L-129 z układem hydraulicznym wysokiego ciśnienia
L-229 jednomiejscowe, lekka wersja specjalna
Wersja rozpoznawcza L-29R
Lekka, jednomiejscowa wersja L-29RS do zaawansowanego treningu
Specjalna wersja akrobacyjna L-29A (L-429)
Uzbrojenie
Fotokarabin do szkolenia ogniowego i 2 podskrzydłowe węzły podwieszeń do przenoszenia 200 kg: 2 bomby po 100 kg lub pociski rakietowe, albo 2 zasobniki z karabinami maszynowymi lub 2 dodatkowe zbiorniki paliwa.