A-7P „Corsair” II

Samolot szturmowy Ling Temco Vought A-7P „Corsair” II

Historia konstrukcji

W 1962 roku US Navy zainicjowało prace nad projektem nowego lekkiego samolotu szturmowego, następcy samolotów McDonnell Douglas A-4 „Skyhawk”. Projekt otrzymał oznaczenie VAX. Względy natury politycznej i finansowej doprowadziły do szybkiego zamknięcia programu.

Dnia 29. 06. 1963 roku US Navy wydało w ramach nowego programu VAL wymagania nr 6994-63 na samolot szturmowy, który miał być przebudową jakiegoś istniejącego i używanego w marynarce samolotu. Według tych wymagań miał powstać jednomiejscowy samolot o prędkości poddźwiękowej, zdolny do zabrania 6000 kg bomb i zaatakowania celów odległych o ok. 1000 km od punktu startu. W konkursie wzięły udział cztery projekty. Firma Douglas Aircraft przygotowała zmodernizowaną wersję „Skyhawka”, oznaczoną A-4F. napędzaną mocniejszym silnikiem Pratt and Whitney TF30-P-6. Grumman przygotował ofertę samolotu będącego jednomiejscową wersją nowego samolotu szturmowego A-6A „Intruder”. Firma North American Aviation zaproponowała przeróbkę myśliwca pokładowego FJ-4B „Fury”. Natomiast firma Ling Temco Vought (LTV) przedstawił projekt V-463 oparty na konstrukcji myśliwca F-8E „Crusader”. Samolot ten miał skrócony kadłub i również był napędzany silnikiem Pratt and Whitney TF30-P-6. W dniu 11. 02. 1964 roku ogłoszono zwycięstwo firmy LTV.

W dniach 13-15. 09. 1966 roku oblatano egzemplarze przedseryjne a wkrótce potem pierwsze seryjne A-7A wyposażone już w celownik i uzbrojenie strzeleckie. Wszystkie te samoloty uczestniczyły w próbach. W listopadzie 1966 roku przeprowadzono z wynikiem pozytywnym próby działań z pokładu lotniskowca szkolnego USS America. Po pomyślnym zakończeniu prób, co nastąpiło w dniu 01. 06. 1967 roku, egzemplarze przekazano do eksploatacji. Produkcja samolotów A-7A trwała do wiosny 1968 roku i skończyła się na 199 egzemplarzy.

W dniu 06. 02. 1968 roku po raz pierwszy wystartował samolot w wersji A-7B. Najistotniejszą zmianą było zastosowanie silnika TF30-P-8 o ciągu zwiększonym do 54,30 kN. W samolocie wprowadzone zmiany w konstrukcji i wyposażeniu. Możliwości operacyjne wzrosty ze względu na dostosowanie samolotu do podwieszania pod skrzydłami zasobników z działkami Mk. 4 kalibruu 20 mm. Do maja 1969 roku wyprodukowano ogółem 196 A-7B w dwóch seriach produkcyjnych.

Morski, pokładowy samolot szturmowy Ling Temco Vought A-7A ”Corsair II”

W połowie lat 70.-tych, samoloty A-7A i A-7B zostały wycofane z użytku i zmagazynowane. Firma LTV wystąpiła wówczas z kilkoma propozycjami modernizacji tych samolotów i przywrócenia ich do służby:

  • „International Corsair II”: proponowano zastosowanie nowej awioniki, włącznie z kamerą FLIR i nowej, mocniejszej wersji silnika TF30. Propozycja ta stanowiła później podstawę do modernizacji samolotów A-7A przeznaczonych dla Portugalii.

  • „International Corsair III”: proponowano wydłużenia kadłuba przed i za skrzydłami, zastosowania nowocześniejszego i silniejszego silnika odrzutowego F110-GE-100 z dopalaczem. Zamierzano zastosować nową awionikę z układami FLIR, nowym HUD-em. nowszymi układami walki radioelektronicznej, pozostawiając dotychczasowe uzbrojenie artyleryjskie.

  • A-7 „Strikefighter”: przewidywano użycie silnika F100-PW-200.

Jedynym efektem tych propozycji w US Navy było przyjęcie programu modernizacji stosowanego w samolotach silnika TF30 do wariantu TF30-P-408 o ciągu zwiększonym do 59,65 kN. Oznaczenie A-7C pierwotnie przydzielono planowanej dwumiejscowej wersji treningowej. Ponieważ prac nad tym wariantem długo nie finalizowano, oznaczenie to wykorzystano w toku opracowania wersji A-7E.

Wersja A-7D opracowana została na zamówienie USAF. W odróżnieniu od wersji używanych przez US Navy A-7D nigdy nie nosił oficjalnie nazwy „Corsair II”! W samolocie wprowadzono wiele zmian w konstrukcji, wyposażeniu i uzbrojeniu. Pierwszy raz w lotnictwie amerykańskim do wizualizacji danych użyto zintegrowanego rzutnika obrazu na szybę typu HUD (Head Up Display). Jako napęd zastosowano silnik Allison/Rolls-Royce TF41-A-1. W marcu 1968 roku ukończono dwa pierwsze prototypy YA-7D, napędzane silnikami TF30-P-6. Pierwszy prototyp został oblatany 05. 04. 1968 roku. Docelowy silnik TF41-A-1 zainstalowano na trzecim egzemplarzu A-7D. Pierwszy seryjny samolot przekazano w dniu 23. 12. 1968 roku. Produkcję zakończono w grudniu 1976 roku po wypuszczeniu 459 egzemplarzy, choć początkowe plany przewidywały wyprodukowanie 645 samolotów. W 1977 roku podjęto decyzję o wyposażeniu samolotów A-7D w oświetlacz laserowy „Pave Penny” zintegrowany z wyświetlaczem HUD, umożliwiający stosowanie pocisków Raytheon AGM-65E „Maverick”. Modernizacji tej poddano 383 egzemplarzy A-7D, poczynając od połowy 1978 roku.

W 1972 roku powstał prototyp samolotu A-7D (ER) o wydłużonym zasięgu i uzbrojonym w sześciolufowe działko General Electric GAU-8A, takiego jak we właśnie budowanym konkurencyjnym samolocie szturmowym Republic A-10 „Thunderbolt II”. Zadaniem tej wersji było niszczenie broni pancernej. Ponieważ próby porównawcze prowadzone do końca 1972 roku wykazały przewagę A-10, dalsze prace nad samolotem zostały przerwane.

Wersja A-7E została opracowana na zamówienie US Navy. Jej konstrukcję oparto na samolotach A-7D, otrzymała też podobną awionikę, silnik i działko. Wprowadzono zmiany w silniku, dotyczące przede wszystkim dostosowania go do eksploatacji w warunkach klimatu morskiego i wzrostu ciągu. Do konstrukcji wprowadzono wszystkie urządzenia konieczne do operacji z lotniskowców. Zastosowano ten sam zestaw wyposażenia awionicznego z wyjątkiem urządzenia do kontroli stanu uzbrojenia C-8230/AWE. Rozbudowano system walki radioelektronicznej. Przewidywano szerszy zestaw uzbrojenia niż stosowany na A-7D.

Na bazie konstrukcji A-7E, firma LTV proponowała także produkcję dwusilnikowej wersji samolotu oznaczonej Vought V-529D. Miał posiadać kadłub przebudowany w celu pomieszczenia dwóch silników General Electric GE404 o ciągu po 44,5 kN, pochodzących z wprowadzanego wtedy samolotu myśliwsko-bombowego Mc Donnell Douglas F/A-18 „Hornet”. Propozycja nie wzbudziła zainteresowania, powstał tylko projekt wstępny.

Amerykański A-7E w barwach eskadry VA-72 „Blue Hawks”

W 1971 roku US Navy postanowiła jeden egzemplarz A-7E przeznaczyć do przebudowy na dwumiejscowy wyspecjalizowany samolot do wykrywania i niszczenia nieprzyjacielskich stacji radiolokacyjnych. Dwuosobowa załoga była niezbędna do obsługi rozbudowanej aparatury ostrzegającej o promieniowaniu obcej stacji i lokalizującej ją, a następnie do odpalenia rakiet. Samolot otrzymał oznaczenie fabryczne V-159. Aby pomieścić drugiego członka załogi samolot otrzymał wydłużony kadłub, wprowadzono też szereg innych modyfikacji. Początkowo samolot otrzymał oznaczenie YA-7H, zmienione na YA-7E. Nieco później samolot przemianowano na TA-7C (tak jak samoloty w wariancie treningowym). YA-7E został oblatany w dniu 29. 08. 1972 roku. Mimo pozytywnych wyników testów, nie podjęto produkcji seryjnej.

W 1976 roku US Navy podpisała kontrakt na przebudowę 24 egzemplarzy A-7B i 36 egzemplarzy A-7C na dwumiejscową wersję TA-7C, odpowiadający YA-7E z wyjątkiem silnika- napędzane były silnikami TF30-P-408. Pierwszy TA-7C został oblatany w dniu 17. 12. 1976 roku. Kilka lat później przebudowano dodatkowo 20 egzemplarzy A-7E na TA-7C, ale z silnikami Allison TF41-A-402, oraz wymieniono silniki na tenże w pozostałych TA-7C.

Sześć samolotów TA-7C zostało przebudowanych na wersję przeznaczoną do walki radioelektronicznej EA-7L. Ich wyposażenie wzbogacono o zasobniki z urządzeniem do emisji sygnałów zagłuszających AN/ALQ-167 METE, AN/ALQ-70, AST-4, AST-7. Samoloty wykorzystywane były od 1983 roku w dywizjonie VAQ-34 do treningu grup lotniczych floty i obrony przeciwlotniczej okrętów w warunkach zakłóceń radioelektronicznych. Samoloty nosiły radzieckie gwiazdy identyfikujące je jako „elektronicznych agresorów”. Była to ostatnia jednostka w US Navy używająca samolotów „Corsair II”. W styczniu 1992 roku zostały one wymienione na EF/A-18 „Hornet”. W 1988 roku kolejne sześć TA-7C przystosowano do symulacji walki radioelektronicznej (bez zmiany oznaczenia) i skierowano do dywizjonu VAQ-33.

Ostatnią ofertą złożoną przez firmę LTV dla US Navy był projekt latającego tankowca KA-7F, który miały zastąpić wyeksploatowane samoloty Douglas KA-3B „Skywarrior”. Marynarka wybrała jednak konkurencyjny samolot Grumman KA-6D „Intruder”.

Pierwsze samoloty A-7A zostały skierowane do jednostki w szkolnej US Navy w październiku 1966 roku, natomiast do pierwszej jednostki bojowej w lutym 1967 roku. W listopadzie tego samego roku zostały skierowany ku wybrzeżom Wietnamu. Pierwszy raz użyto A-7 bojowo w dniu 03. 12.1 967 roku. Nowy samolot został przyjęty przez załogi i mechaników z dużą sympatią. Nie sprawiał kłopotów przy obsłudze naziemnej. Piloci chwalili odporność samolotu na ogień naziemny oraz wielką siłę uderzeniową pojedynczej maszyny, wynikającą z udźwigu uzbrojenia i precyzji celowania. Po zakończeniu dostaw A-7A do jednostek zaczęły trafiać także A-7B. W kwietniu 1969 roku w składzie US Navy znajdowało się 14 dywizjonów w nie wyposażonych, z czego aż 11 było zaangażowanych w walce w Wietnamie. 15 miesięcy później do walki zaczęły wchodzić A-7E, a po nich A-7C. A-7E bojowo użyte zostały w południowo-wschodniej Azji w kwietniu 1970 roku Uczestniczyły w wojnie wietnamskiej aż do jej zakończenia podpisaniem w dniu 23. 01. 1973 roku porozumienia pokojowego w Paryżu. Okręty amerykańskie nadal operowały w tym rejonie i wiosną 1975 roku, gdzie zabezpieczały wycofanie personelu i obywateli amerykańskich z Kambodży i Wietnamu Południowego.

Po zakończeniu wojny wietnamskiej A-7E pozostały w składzie US Navy. Od 1978 roku rozpoczęto dostawy wersji szkolnej TA-7C. Wycofane samoloty A-7A i A-7B, po okresie składowania w bazie Davis Monthan w Arizonie, częściowo przekazano do przeróbki na wersję treningową, częściowo sprzedano za granicę a w pozostałe samoloty wyposażono dywizjony United States Naval Air Reserve Force (Rezerwa Lotnicza US Navy), w których służyły aż do 1987 roku. W późniejszym okresie również samoloty A-7E były skierowane do Naval Air Reserve.

Samolot Ling Temco Vought A-7C ”Corsair II” należący do Squadron VA-195 Dambusters US Navy

Ostatni start A-7 z pokładu lotniskowca nastąpił w dniu 27. 03. 1991 roku. W maju tego samego roku obydwa dywizjony zostały rozwiązane. Jednocześnie wycofano samoloty A-7 z dywizjonów rezerwowych. Ostatnie „Corsairy” z jednostek o innym przeznaczeniu (walki elektronicznej, doświadczalne) wycofano ze służby 01. 04. 1992 roku. Natomiast w ośrodkach badawczych używane były do 17. 11. 1992 roku, kiedy wycofano ostatnie TA-7C. W ciągu 28 lat służby w marynarce samoloty tego typu wykonały ponad 400 tysięcy lądowań na lotniskowcach i wyłatały ponad 4 miliony godzin.

Pierwsza jednostka szkolna US Air Force otrzymała samoloty A-7D na początku 1970 roku. Nieco później trafiły one do jednostek bojowych. W październiku 1972 roku zostały skierowane do Wietnamu i użyte do bombardowania celów w Laosie, Kambodży i Wietnamie Północnym. Po zakończeniu wojny w Wietnamie A-7D uczestniczyły w zwalczaniu komunistycznej partyzantki w Laosie i Kambodży. W ciągu niespełna dwóch lat działań bojowych USAF utraciły ogółem cztery samoloty tego typu. W czasie wojny w Wietnamie samoloty A-7 wszystkich wersji wykonały ponad 100 000 lotów bojowych. Ich zadaniem było atakowanie celów naziemnych z czego samoloty te wywiązywały się znakomicie. W ciągu 12 lat A-7D stanowiły wyposażenie trzech pełnych skrzydeł bojowych USAF oraz jednego dywizjonu. Ostatnią jednostką operacyjną USAF dysponującą A-7D był 4452 TFTS w składzie 4450th Tactical Group (4450. Grupa Taktyczna) w Nellis AFB w Newadzie, gdzie używano 16 maszyn A-7D i dwu A-7K w roli samolotów szkolnych dla F-117A. W miarę odtajniania niewidzialnych samolotów i wzrostu możliwości prowadzenia lotów w dzień malała konieczność użycia A-7D do treningu. Ostatnie dwa A-7 zostały wycofane w sierpniu 1989 roku Na początku lat 90.-tych maszyny A-7D pozostające bezpośrednio w USAF znajdowały się już tylko w dywizjonie doświadczalnym w Edwards AFB.

W 1975 roku rozpoczęły się dostawy A-7D dla Gwardii Narodowej. Użytkowane były intensywnie przez całą dekadę lat 80.-tych. Począwszy od 1979 roku wydzielone oddziały z kolejno zmieniających się dywizjonów stacjonowały w bazie Howard w Panamie. Zapewniały one wsparcie wojskom amerykańskim chroniącym kanału w okresie wzrostu napięcia między rządami USA i Panamy. W grudniu 1989 roku stacjonujący tam wtedy piloci Gwardii wykonali 74 loty bojowe w celu wsparcia operacji obalenia rządu generała Noriegi. W 1989 roku wiele samolotów A-7D i A-7K zostało uziemionych na skutek zmęczenia struktury skrzydeł, co było m. in. przyczyną nie wysłania A-7D na Wojnę w Zatoce. Ze względu na odprężenie międzynarodowe zdecydowano przezbroić dywizjony z maszyn A-7D na samoloty F-16 w wariancie przystosowanym do zwalczania celów naziemnych. W maju 1993 roku ostatnie A-7D wycofano z użycia w ANG stanu Ohio.

Samoloty LTV A-7 „Corsair” używane były również przez lotnictwa wojskowe innych państw

  • Grecja: w ramach pomocy wojskowej USA, zamówiła 60 samolotów A-7H, wzorowanych na A-7E. Samoloty otrzymały układy ostrzegania o opromieniowaniu AN/ALR-45, aktywny układ WRE AN/ALQ-126, oraz wyrzutniki flar AN/ALE-29 lub AN/ALE-39. Jako napęd zastosowano silnik Allison/Rolls-Royce TF41-A-400. Pierwszy A-7H został oblatany w dniu 05. 05. 1975 roku, dostawy trwały w latach 1975-1977. Zakupiono również 6 samolotów szkolnych TA-7H. Pierwszy z nich wzniósł się w powietrze w dniu 04. 03. 1980 roku, dostarczone zostały w tym samym roku. Na początku lat 90.-tych pozyskano 32 egzemplarze A-7E i 4 TA-7C z demobilu US Navy. Przewidywano możliwość dokupienia dalszych 22 A-7E i kolejnych 4 TA-7C.

  • Kanada: w pewnym okresie wykazywała zainteresowanie zakupem samolotów A-7. Do zamówienia ostatecznie jednak nie doszło.

  • Pakistan: w końcu lat 70.-tych złożył ofertę zakupu 100 egzemplarzy A-7 w wersji lądowej. Została ona jednak odrzucona przez administrację prezydenta Cartera, obawiającego się wzmacniania państw muzułmańskich.

Samolot Ling Temco Vought A-7E ”Corsair II” należący do Squadron VX-5 US Navy

  • Portugalia: w ramach pomocy wojskowej USA, zakupiła w 1980 roku 20 egzemplarzy, samoloty otrzymały silniki TF30-P-408 oraz nowocześniejszą awionikę, zgodną z wersją A-7E. Otrzymały oznaczenie A-7P. Pierwsza zmodernizowana maszyna została oblatana w dniu 17. 07. 1981 roku. Dostawy zakończono w 1982 roku. W 1983 roku zamówiono następne 24 sztuki A-7P wraz z 6 egzemplarzami TA-7P. Dostawy A-7P rozpoczęto w październiku 1984 roku. TA-7P wykonano według programu TA-7C, z tym że pozbawiono je uzbrojenia i wyposażono w silniki TF30-P-408. Pierwszego TA-7P oblatano w dniu 12. 04. 1985 roku. Portugalczycy dysponowali również jednym wypożyczonym TA-7C. Ostatecznie Portugalia otrzymała 43 maszyny jednomiejscowe, ponieważ jeden A-7P rozbił się w drodze. Z zapasów US Navy zakupiono 20 egzemplarzy A-7A z przeznaczeniem na części zamienne.

  • Szwajcaria: w 1971 roku poszukiwano następcy samolotów myśliwsko-bombowych De Havilland DH-112 „Venom”. Firma LTV przygotował do prób A-7D i nadała im oznaczenie A-7G. Napęd miały stanowić silniki A-7D Allison/Rolls-RoyceTF41-A-3. Amerykańskie elementy wyposażenia i działka, na życzenie Szwajcarów miały zostać zastąpione elementami miejscowymi. Oba przygotowane egzemplarze wzięły udział w badaniach porównawczych z samolotami Fiat G-91 i Douglas A-4M „Skyhawk”. Ponieważ Szwajcarzy ostatecznie zakupili brytyjskie samoloty Hawker „Hunter”, dalszych prac nad A-7G nie prowadzono.

  • Tajlandia: w 1995 roku doszło do porozumienia pomiędzy USA a Tajlandią w sprawie przekazania 14 samolotów A-7E i 4 T-A7C stronie tajskiej. Obok odkupionych od Hiszpanii AV-3S „Matador” miały stanowić wyposażenie budowanego w Hiszpanii lotniskowca HTS Chakri Nuruebet. Dostawę rozpoczęto na przełomie lat 1995/1996.

Egzemplarz muzealny w Polsce

W dniu 21. 05. 2009 roku w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie, tworzona ekspozycja samolotów z okazji 60-lecia powstania Sojuszu Północnoatlantyckiego oraz 10-tej rocznicy przystąpienia Polski do NATO została powiększona o kolejny eksponat: samolot szturmowy Ling Temco Vought (LTV) A-7 „Corsair II”. Egzemplarz muzealny został pozyskany w drodze wymiany za samolot myśliwski MiG-21PFM z Muzeum Portugalskich Sił Powietrznych.

Autor – Zdjęcia: Dawid Kalka

Muzeum Lotnictwa Polskiego, Kraków

Konstrukcja samolotu

Jednomiejscowy grzbietopłat o konstrukcji całkowicie metalowej. Cały płatowiec zbudowano według zasad „fail-safe” (bezpiecznego niszczenia), tzn. nawet rozległe uszkodzenia struktury nie prowadzą do jej zniszczenia, gdyż nie uszkodzone elementy nośne przejmują przenoszenie dodatkowych obciążeń.

Skrzydła konstrukcji metalowej, trzyczęściowe, wielodźwigarowe, półskorupowe, o obrysie trapezowym z uskokiem na krawędzi natarcia. Ujemny wznios 5 stopni i skos w jednej czwartej cięciwy 35 stopni. Ich zewnętrzne elementy składane do góry w miejscu uskoku krawędzi natarcia, dla oszczędności miejsca w hangarach. Górne i dolne części skrzydeł wraz z pokryciem, integralnymi żebrami i dźwigarami frezowane z płyt duralowych. Na całej krawędzi natarcia rozmieszczono dwuczęściowe klapy przednie, na krawędziach spływu- klapy szczelinowe, na zewnątrz od nich lotki, a na górnych i dolnych powierzchniach skrzydeł- przerywacze.

Kadłub o przekroju owalnym, konstrukcja półskorupowa zbudowana z blach duraluminiowych. Na brzuchu kadłuba znajduje się hamulec aerodynamiczny. Kabina zakryta, ciśnieniowa, opancerzona i wyposażona w fotel wyrzucany.

Usterzenie o konstrukcji półskorupowej. Usterzenie pionowe o skosie 44 stopni 28 minut w jednej czwartej cięciwy. Poziome usterzenie o skosie 45 stopni w jednej czwartej cięciwy i dodatni kąt wzniosu 5 stopni 25 minut.

Podwozie trójpodporowe z kołem przednim, chowane w locie.

Uzbrojenie poszczególnych wersji

  • A-7A, A-7B: 2 stałe działka Colt Browning Mk. 12 kalibru 20 mm. Uzbrojenie podwieszane na sześciu pylonach podskrzydłowych: bomby konwencjonalne Mk 81, Mk 84, bomby sterowane radiowo „Bullpup A”, bomy typu „Snakeye”, zasobniki niekierowanych pocisków rakietowych Zuni, zasobniki z 7 niekierowanymi pociskami rakietowymi kalibru 68 mm, rakiety przeciwradiolokacyjne „Shrike”.

  • A-7D: 1 sześciolufowe działko General Electric M61A1 „Vulcan” kalibru 20 mm. Na bocznych powierzchniach kadłuba znajdują się dwie belki uzbrojenia o nośności 227 kg, przeznaczone do przenoszenia pocisków rakietowych powietrze-powietrze AIM-9 „Sidewinder” (w wersjach AIM-9B, AIM-9E lub AIM-9J). Sześć belek podskrzydłowych, z których dwa wewnętrzne mają nośność po 1134 kg, a pozostałe po 1587 kg każdy, przeznaczone do przenoszenia: zasobników strzeleckich SUU-16/A SUU-23/A z działkami M61-A1 kalibru 20 mm i GPU-5/A z działkiem kalibru 30 mm, bomby odłamkowo-burzące typoszeregu Mk. 80 (w tym Mk. 81 o wagomiarze 120 kg, Mk. 82 o wagomiarze 241 kg, Mk. 83 o wagomiarze 446 kg, Mk. 84 o wagomiarze 907 kg, Mk. 117, Mk. 36 „Destructor”, bomby zapalające BLU-1, BLU-27, Mk. 77 Mod. 4 „Napalm”, bomby chemiczne BLU-52, bomby kasetowe Mk. 20 „Rockeye”, SUU-30, SUU-64, SUU-65, CBU-12, CBU-24, CBU-30, CBU-38, CBU-46, CBU-49, CBU-52. CBU-58, CBU-71, wyrzutnie niekierowanych pocisków rakietowych klasy powietrze-ziemia LAU-3, LAU-10. LAU-68, LAU-88, LAU-95, LAU-117, bomby sterowane laserowo GBU-10A, B, C, D, E, F z głowicą bomby Mk 84 i GBU-10G, H, J z głowicą bomby BLU-109, GBU-12A, B, C, D z głowicą bomby Mk 82, GBU-16A i B z głowicą bomby Mk. 83, GBU-24 z głowicą Mk. 84, GBU-24A z głowicą BLU-109, bomby i pociski rakietowe sterowanych telewizyjnie AGM-62 „Walleye”, AGM-65A/B/D „Maverick” i przeciwradiolokacyjne AGM-45 „Shrike”, kierowane pociski rakietowe AGM-12 „Bullpup” lub dodatkowe zbiorniki paliwa.

  • A-7E: uzbrojenie identyczne jak w A-7D. Dodatkowo samolot mógł przenosić: pociski rakietowe powietrze-woda AGM-84 „Harpoon”, przeciwradiolokacyjne pociski rakietowe AGM-88 HARM, oraz bomby jądrowe B43 i Mk. 28, bomby jądrowej opadającej na spadochronie B61 i jądrowe bomby głębinowe Mk. 57.

Wyposażenie poszczególnych wersji

  • YA-7A: radar do obserwacji powierzchni ziemi APO-116, radar dopplerowski APN-153, wylicznik nawigacyjny ASN-41, sterownik uzbrojenia CP-741, radiowysokościomierz APN-141, urządzenie nawigacyjne ARN-52 TACAN, urządzenie radionawigacyjne APN-154, urządzenie ostrzegające o opromieniowaniu samolotu z tylnej półsfery, sterownik ARW-77 do radiowego kierowania rakietami typu „Bullpup”.

  • A-7B: podobne do wersji YA-7A, wprowadzono dodatkowo: kamery 16 mm do fotografowania wyników bombardowania, urządzenia do walki radioelektronicznej.

  • A-7D: układ nawigacji i użycia uzbrojenia NWDS, który składał się z komputera AN/ASN-91 (służył do obliczeń nawigacyjnych i wypracowywania optymalnych warunków użycia uzbrojenia), radaru pokładowego AN/APO-126, radaru dopplerowskiego AN/APN-190, radiowysokościomierza AN/APN-141 lub AN/APN-194 i zintegrowanego rzutnika obrazu na szybę typu HUD.

Układ nawigacyjny TACAN AN/ARN-118(V), odbiornik sygnałów radiolatarni ILS AN/ARN-58A, radiolatarnia odzewowa AN/APN-154, urządzenie identyfikacji swój-obcy Hazeltine AN/APX-72.

Samolot Ling Temco Vought A-7E ”Corsair II” z Squadron VA-27 Royal Maces na pokładzie lotniskowca USS Coral Sea

Radiostacja ultrakrótkofalowa ADF AN/ARA-50 lub AN/ARC-51BX, radiostacja FM-622 (pracująca w zakresie VHF), zapasowy odbiornik UHF Lapointe AN/ARR-69, rozmównica pokładowa AN/AIC-26.

System walki radioelektronicznej składający się z systemu ostrzegania o opromieniowaniu AN/APR-36/37 RHAWS lub AN/ALR-46, zasobnika walki radioelektronicznej AN/ALQ-87 oraz wyrzutników flar i dipoli AN/ALE-40. Możliwe jest stosowanie podwieszanych wyrzutników flar i dipoli SUU-25C/A. SUU-25E/A, SUU-42/A i SUU-42/A/A, a także zasobników do walki radioelektronicznej AN/ ALQ-71(V)-2-3, AN/ALO-87, AN/ALQ-101(V)-1-3-4-6, AN/ALQ-119(V)-16-17. AŃ/ ALQ-131(V)i AN/ALO-184. Niektóre samoloty posiadały również oświetlacz laserowy AN/AAQ-35 „Pave Penny”.

Instalacje: hydrauliczna, elektryczna, tlenowa, klimatyzacyjna, system tankowania w locie.

Napęd: silnik turboodrzutowy bez dopalania

  • A-7D: Allison/Rolls-Royce TF41-A-1 o ciągu 64,52 kN (6579 kG)

  • A-7E: Allison/Rolls-Royce TF41-A-2 o ciągu 66,80 kN (6812 kG)

Dane taktyczno-techniczne samolotu A-7D

  • Rozpiętość skrzydeł: 11 810 mm

  • Rozpiętość ze złożonymi skrzydłami: 7 240 mm

  • Długość samolotu: 14 060 mm

  • Wysokość samolotu: 4 900 mm

  • Powierzchnia nośna: 34,84 m2

  • Masa własna samolotu: 8 988 kg

  • Masa startowa maksymalna: 19 050 kg

  • Prędkość maksymalna: 1123 km/h

  • Zasięg samolotu (bez dodatkowych zbiorników paliwa): 3671 km

  • Zasięg maksymalny (z dodatkowymi zbiornikami paliwa): 4621 km

Bibliografia

  1. http://www.samolotypolskie.pl/samoloty/1677/126/Ling-Temco-Vought-A-7-Corsair-II
  2. https://pl.wikipedia.org/wiki/LTV_A-7_Corsair_II
  3. https://muzeumlotnictwa.pl/zbiory_sz.php?ido=260&w=p