120 mm moździerz wz. 1938 – radziecki, średni (pułkowy) moździerz kalibru 120 mm z okresu II wojny światowej używany przez Armię Czerwoną, Wojsko Polskie i jako broń zdobyczna przez Wehrmacht jako 12 cm Granatwerfer 378 (r).
Moździerz został opracowany przez zespół pod kierunkiem Borysa Iwanowicza Szawyrina. Znajdował się w uzbrojeniu Wojska Polskiego.
Klasyczna konstrukcja (lufa, płyta oporowa, podstawa). Odpalany za pomocą urządzenia typu kurkowego lub grawitacyjnie (po zablokowaniu wystającej iglicy). Przewożony był na dalsze odległości na podwoziu dwukołowym, które było holowane przez samochód osobowo-terenowy, ciężarowy lub na krótsze odległości przez obsługę. Do strzelania stosowano granaty moździerzowe: – odłamkowo-burzące o masie 15,5 kg – oświetlające o masie 15 kg – dymne o masie 16,1 kg – zapalające o masie 16,6 kg – agitacyjnu – odłamkowo-burzący z dodatkowym napędem rakietowym (o zasięgu zwiększonym do 8300 metrów).
| Państwo | ZSRR |
| Rodzaj | moździerz |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber | 120 mm |
| Długość lufy | 1865 mm |
| Donośność | minimalna 460 m maksymalna 5700 m |
| Prędkość pocz. pocisku | 272 m/s |
| Masa | 275 kg |
| Kąt ostrzału | pionowy 45° – 80° poziomy 3° |
| Szybkostrzelność | do 15 strz./min. |
| Szybkość marszowa | 35 km/h |
Detale. Fot. Dawid Kalka
